114–Pseudo-rrokada botekuptimore ANTISHQIPTARE e Petro Zheji (1929) dhe mohimi i Autoreve HISTORIKE dhe REALE te Gjuhes Shqipe: Shqipja dhe sanskritishtja (bot. 1996, 2005 dhe 2006) – botim i dytë i përmirësuar.

(ky eshte manipulimi i trete me i rendesishem i historise se shqiptareve)

Kam pasur fatin e madh te njihja Prof. Rrok Zojzin (1910-1995), ta kisha MIK te shtepise, im ate ta kishte Mesuesin e tij, ta kisha komshi, ta takoja shpesh, te mesoja prej Tij dhe ta konceptoja historine e shqiptareve sipas ideve e Tij. Pa diskutim ishte idhulli im dhe krenohesha ne Te. Ishte gati gjysem shekulli me i madh se une, por kur mendoj permasat e DIJES se tij (zoteronte te dhenat per cdo familje shqiptare, pamvaresisht se ku jetonte ajo) diferenca e moshes rritej ne menyre te pakuptimte dhe kuptoja se sa te vegjel jemi perpara te kaluares.

Pas janarit te 1983-shit ndryshuam vendbanim e per rrjedhoje  ndodhi ndarja e kjo beri ta takoja Prof. Rrok Zojzin rradhe e me radhe. Biseda e Tij e fundit (1994) ishte mbi mundesine e nje studimi qe te krahasonte te drejtat zakonore shqiptare ane e kend krahinave te Shqiperise per te pare ndryshimet dhe ndikimet mbi to. Sipas Profesorit te nderuar kjo do te pasuronte elementet argumentues mbi gjenezen sociale te shqiptareve te sotem sipas nje rruge krejt tjeter per tjeter. Kur e realizova kete krahasim vura re se Idete Juridike tek parashqiptaret dhe te drejtat zakonore shqiptare kishin nje vecori specifike: ato ecnin sipas nje rregulli negativ, dmth nga e komplikuara (Statutet e Qyteteve tek Kanuni i Lek Dukagjinit dhe i Skenderbeut) drejt te thjeshtes (Kanunet krahinore: Diber, Lure, Lume, Bende, Malci e Madhe, Laberi). Ta kishte ditur valle kete vecori Profesori Rrok Zojzi kur me shtyu drejt kesaj pune? Pas nderrimit te jetes se Tij te 6000 faqet e studimit mbi te Drejten Zakonore Shqiptare humben perfundimisht.

Kur filloi kjo pune (2001) vura re se ndryshimet midis kanuneve shqiptare ishin ne perputhje me ndryshimet dialektikore qe flisnin dhe flasin shqiptaret, cka vinte ne dyshim dhe gjenezen historike te vete shqiptareve sipas krahinave ku banonin dhe perfundimet e deriatehershme mbi Gjuhen Shqipe. Ne kete menyre lindi ideja per te realizuar nje vellim studimor te vecante mbi Gjuhen Shqipe ne menyren per te pare se si kishte lindur gjuha jone, kur, si dhe kush ishin autoret e formimit te alfabetit te saj, gje qe e realizova ne periudhen 15 maj 2010 – 11 janar 2014, por i detyruar ta rishikoj edhe disa here ne periudhen 2016-2019, pergjate se ciles te Marret e madheshtise shqiptare u shtuan ne numer pa e ndryshuar cilesine specifike, duke e emertuar:

                      Vell. V – Interpretemi materialist i filozofise se Gjuhes Shqipe 

(vazhdimi i argumentit mbi gjenezen e shqiptareve)

 Dhe duke pasur kete permbajtje:

I    – Njohja me problemin

II   – Përmbajtja e mendimit albanologjik botëror

III  – Përmbajtja e mendimit albanologjik shqiptar

IV  – Pikëpyetjet mbi analizat e gjuhës shqipe të sotme

V   – Analiza e mendimit filozofik mbi gjuhen shqipe dhe paraardhesen e saj

VI  – Pikëpamjet kritike mbi mendimin filozofik shqiptar në fushën e historisë dhe

        gjuhësisë

1-mbi filozofinë

2-mbi gjuhën

3-mbi kohën e çfaqjes së njeriut në Ballkan

4-mbi parimin e lindjes së njeriut në Tokë

5-mbi trevat e banuara nga ilirët

6-mbi përdorimin e burimeve biblike

7-mbi botën fetare ilire

8-mbi imponimin politik të luftës dhe skllavërisë tek ilirët

9-mbi mitet dhe legjendat ilire

10-mbi panoramën sociale të ilirëve

-familja

-prona

-legjislacioni

-marredhëniet tregëtare

-shteti

11-mbi teorinë e lëvizjes mekanike të popujve

12-mbi thelbin e pretendimeve të Marrëve të Madhështisë Shqiptare në

fushën e gjuhësisë

13-mbi lidhjen hipotetike pellazgo-ilire

14-mbi ndryshimin e permbajtjes se literatures albanologjike ne menyre tendencioze                      manipulatore.

VII – Si e zgjidh mendimi filozofik materialist përmbajtjen e gjuhës shqipe:

1– Si dhe pse lindi gjuha shqipe?

2– Çfarë përfaqëson gjuha në historinë e popullit shqiptar?

3– Cili është roli i botës së relacioneve në formimin e gjuhës së popullit

       shqiptar, e thënë më ndryshe: si lindi gjuha e sotme shqipe?

4– Cila është dinamika e gjuhës së folur nga ana e popullit shqiptar?

5– Cili është roli i gjuhës në formimin e etnosit kombëtar shqiptar?

VIII-Konkluzionet

 IX –Literatura

    Analiza e vepres se Petro Zhejit eshte realizuar ne kapitullin e V: Analiza e mendimit filozofik mbi gjuhen shqipe dhe paraardhesen e saj (autoret shqiptare); dhe permban 25 faqe ne a4. Ne teresi jane 686 libra dhe autore shqiptare e te huaj qe i jane nenshtruar leximit dhe analizes nga ku eshte marre nje mendim permbledhes mbi ate se cfare mendojne shqiptaret dhe te huajt per Gjuhen Shqipe (kjo nuk do te thote se mendimet e tyre duhen konsideruar te sakta).

Por ne menyre absolute asnje autor nuk e kishte vertetuar dot autoktonine e shqiptareve, ku shumica dermuese prej tyre as nuk e pranonin. Per te qene i sakte asnje autor shqiptar dhe i huaj nuk vertetonte dot lidhjet e pjesmarresve te ekuacionit: zanafilla-ilir-epirot-arber-shqiptar, por me fjale e pranonin me gjysem zerin pa i kuptuar pasojen dhe rrjedhimet e rastit. Shqiptaret e djeshem dhe te sotem akoma nuk e kane kuptuar qe termi AUTOKTONI eshte ne kundershtim me shkollen indoevropiane, me teorine e Carlz Darvinit dhe, pothuajse me te gjitha shkollat te vjetra dhe moderne te ketyre problemeve. Keshtu qe te dilje dhe te tentoje te vertetoje autoktonine e shqiptareve ishte njesoj sikur te pretendoje te shkoje ne qender te Diellit. Ne kete rast parimi Natyror i lindjes se Njeriut ne Toke ka mbetur akoma i erret, keshtu qe eshte e papranueshme vertetimi i autoktonise se shqiptareve pa percaktuar argumentueshem kete parim. A nuk kemi nje argument ne dore qe verteton se te Marret e madheshtise shqiptare ecin krejt ne tym me sy mbyllur?

Kjo pune tamam ka filluar shume-shume heret ne nje shkolle ushtarake (1975) dhe ku duke qene pergjegjes i bibliotekes se shkolles mu dha mundesia kohore te studioja per rreth 1,5 vjet ate qe sot eshte e pamundur ta realizosh. Kur perfundoi (1989), perseri ne nje shkolle ushtarake ku riaftesonim njohurite tona mbi Artin Ushtarak, vura re se jo vetem kisha shkuar ne qender te Diellit tim iluzor, por kisha ndertuar metodiken dhe menyren se si vertetohej autoktonia e Kombit Shqiptar; mbi te gjitha kisha zbuluar shenjen dalluese NATYRORE te popujve pa pasur nevoje per shkollen raciste. Sot me vjen per te qeshur me te Marret e madheshtise shqiptare kur pretendojne se studiuesit e shkolles komuniste nuk kishin metode studime e per rrjedhoje nuk mund te arrini ne perfundime te sakta pa i shkuar ndermend se ky perfundim mund te arrihet vetem po te kesh lexuar korpusin 25 vjecar (1965-1990) te rreth 3500 librave mbi kete teme te prodhuar nga akademiket dhe studiuesit e epokes komuniste, pune e te cileve nuk mund te anashkalohet me nje te rene te lapsit sado urrejtje te kesh per te kaluaren. Ne kete menyre lindi korpusi studimor prej 12 vellimesh: TJETERSIMI I HISTORISE, ose “NDERGJEGJA” E NGJARJES, ku ne vellimet 1,2,3,4,5,9,11 flitet mbi gjenezen historike te shqiptareve dhe fushat qe e argumentonin kete. Por Shkences me perpara i takon te percaktoje permbajtjen e termit: Histori e Njerezimit,  pasi cfare flitet e cfare degjojme nuk kemi shkuar me larg se statistika historike dhe kete pѐrdorim si argumentin me kryesor per te vertetuar idete tona. Koha kerkon ndryshimin e formalizmit ne fushen e Historise teorike, pasi gjeja me e pare qe duhet kerkuar eshte se cfare perfitojme prej saj.

Por me 1990, vellimi i IV, “Pjesa e trete: Poligjenezë apo monogjenezë; dhe mbi këtë parim natyror: gjeneza dhe etnogjeneza e popullit më te vjetër të racës së bardhë  (midis thënie lidhëse universale për të gjithë specifikat e zhvillimit shoqëror me revolucionin social) – këtë libër shqiptarët bëjnë mirë të mos ta lexojnë, dmth: libër për jo shqiptarët, pasi e kunderta e permbajtes te ketij vellimi ka cuar ne lindjen e Klubit te te Marreve te Madheshtise Shqiptare (ky liber eshte shkruar ne vitet 1984-1991 dhe pretendon te permbyse konkluzionet e historiografise te epokes komuniste ne fushen e mendimit Historik duke argumentuar gjenezen e shqiptareve). Zberthimi i ketij problemi con medoemos ne permbysjen e teorise darviniste”; ju be e njohur politikes arsimore shqiptare ku Shtepia Botuese “8 Nentori” caktoi dy recenzente (Fatri Sinanin dhe Rinush Idrizin), por ngjarjet e 2 Korrikut 1990 e perjashtuan botimin e librit dhe problemet u ndaluan. Me dorezuar vetem recencen e Fatri Sinanit, te cilin pata fatin ta takoj per here te pare mbas 20 vjetesh.

Deri ketu besoj se prezantimi i bllokut te ideve historiko-filozofike eshte i kuptueshem mbi ate se cfare e konsideroj une vepren e Petro Zhejit. Analiza e vepres se tij do te pasqyrohet pike per pike sipas asaj qe eshte shkruar perpara afro 10 vjetesh edhe pse disa marredhenie kane ndryshuar per te mire.

                                                                                                                     

 

Vepra e Petro Zhejit mbi problemin e gjuhes shqipe është një libër në dy vëllime (fillimisht eshte botuar pjesa e pare ne dy gjuhe – shqip dhe italisht (kap. 3 me perkthim nga italishtja te Gjergj Zhejit, ndersa italisht botuar nga vete autori, kap 5) me 1996 nga Shtepia Botuese “Rrenjet”) që më detyroi të ndryshoj titullin e këtij studimi pasi paraqiste ndryshime botëkuptimore të karakterit filozofik dhe pseudo-rrokaden e saj me mendimin se kerkush nuk do te merret me te. Është kjo arësyeja përse është shtuar fjala materialiste pas emërtimit përcaktues të titullit të studimit. Por, pasi e kam lexuar dhe nxjerre materialin kritik, une jam i detyruar te shtoj edhe dicka tjeter ne lidhje me kete liber te Petro Zhejit. Per mua ky liber eshte : “Filozofia idealiste e gjuhes shqipe” pasi ne realitet nga ky liber nuk nxirret, ne menyre absolute, asnje perfitim konkret; akoma me tej, shume deduksione jane te perfolura nga te Marret e madheshtise shqiptare duke u marre me mend, se sa duke ja nenshtruar ligjeve te shoqerise njerezore. Eshte kjo aresyeja perse u detyrova ta marr ne konsiderate kete liber dhe ta sterholloj ne drejtim te konkluzioneve te tij. Jam i bindur qe asnje shqiptar nuk e ka marre seriozisht permbajtjen e ketij libri, pervec te Marreve te madheshtise shqiptare qe si zor t’i kene kuptuar ndonje parameter ideor.

Pjesa e Pare

Ky vellim, nga pikepamja filozofike, eshte nje permbledhje e botes intelektuale shqiptare postkomuniste (dmth pas 1991-shit) pasi në të perveç autorit, kane dhënë ndihmesen e tyre edhe eruditi Gjergj Zheji (parathenien e vellimit te pare, bot. te dyte, f.11-13) apo fizikanti Lluka Qafoku (parathenien e vellimit te parë, bot. i dyte, f. 16-17), zanafilla e te cilave eshte shume me e vjeter ne menyre krejt hipotekore dhe te pa argumentuar ne asnje germe. Boshti kryesor filozofik i vepres permblidhet ne keto pika postulative, te cilave une i kam dhene rendesi te vecante duke i konsideruar thjeshte ide filozofike te pamundura ne konkretizim (numri paraqet radhen e citimit dhe nuk ka lidhje me librin ne fjale):

1-“Fjala sot nuk është më për ne vetëm një prerogativë e Gjuhësisë, mbasi ajo po na zbulohet përherë e më tepër si kyçi i çdo shkence, kodi i zbërthimit të çdo misteri, mit apo mister qoftë, formulë matematike apo fizike, genomë njerëzore apo zanafillë poetike dritëhedhëse mbi çdo ligj të shkruar e të pashkruar. Triumfi i saj duket sheshit sot kur vëmë re që fenomeni i jetës, në tre aspektet e saj kryesore (në atë ontologjik, gneseologjik dhe etik) është duke kaluar sa në duart e shkencëtarit aq dhe në ato të teologut. Qarku po mbyllet për t’u hapur mbase sërish para një bote tjetër që, ndonëse e panjohur për ne, arrin të hetohet nga intuita jonë.” (f. 11)

A i ka shkuar  ndërmënd vallë autorit të këtyre rreshtave se bashkësia e këtyre fjalive është në kundërshtim flagrant me realitetin shkencor të racës njerëzore në Tokë dhe nuk ka asnjë mundësi, qoftë dhe teorike, që fjala të zbërthejë kyçin e shkencës për faktin më të thjeshtë fare: ka lindur me njeriun; dhe si e tillë paraqet shprehjen me siperfaqësore të njohjes njerëzore; akoma më tej, formalizmin e kësaj njohje. Ne kete pike autori ka kopjuar Biblen (Gjon 1:1-3)  kur pretendon se e para ishte fjala. Është e pamundur që fjala të shërbejë për njohje jo vetëm për kohën tepër-tepër të largët të lindjes së saj, por sepse është produkt i individit dhe ka lindur si një nevojë për të bashkuar këta individë njerëzore drejt shoqerizimit te tyre (Zanafilla Njerezore ne kete pike, nga pikepamja metodike analitike, ka nevoje te realizoje dy permbysje me shume emer ne Historine e Mendimit Filozofik e Shkencor ne qofte se kerkon te behet konkrete dhe fitimprurese). E kundërta e kësaj, po të pranohet, na i bie të ketë qenë më i zhvilluar njeriu i atëhershme se sa i sotmi. Paradoksi hapsinor është i pamundur të aplikohet tek individët dhe fjala, në aspektin lindës, është e lidhur me individin dhe aspak me bashkësinë njerëzore. Dhe per te qene i sakte jo me cdo lloj individi, por me individin intelektual; keshtu qe i bie te zbulohet me perpara permbajtja e ketij njeriu intelektual per te kaluar tek roli i Fjales ne Historine e Njerezimit. Pikërisht këto nuk ka arritur të zbërthejë autori i rreshtave të mësipërm, që përbëjnë kuintesencën e idealizmit filozofik. Përsëritja e pronësisë së fjalës nga ana e teologut nuk tregon tendencën e zgjidhjes së problemit, por fundin e metodikës së përdorur. Të paktën dialektiku Hegel na e ka mësuar këtë më dy nga ligjet e tij: 1-depërtimi reciprok i të kundërtave; 2-mohimi i mohimit. Kështu që mbyllja e qarkut nuk tregon zgjidhjen përfundimtare, por fundin e metodikës së pafuqishme për të zgjidhur këtë problem. Pastaj nuk ka asnjë mundësi që intuita të paraqitet si fillesa e zgjidhjes. Teorizimet në këtë drejtim tregojnë se zgjidhja nuk vjen nga individi, por nga bashkësia njerëzore dhe bashkësia nuk ka intuitë. Individi e lind fjalën, por bashkësia e zhvillon dhe i jep vlerë asaj, në të kundërtën ajo zhduket. Te pakten kjo ka qene praktika e deritanishme e lindjes se gjuhes se folur.

2-“Fjalët, na mëson autori, shtrojnë ekuacione simbolike dhe ekuacionet simbolike nga ana e tyre, shtrojnë mite kozmogonike, që, jashtë mitit, mund të interpretohen në shumë mënyra të tjera, si të vërteta shkencore, filozofike, teologjike jo vetëm të kohës sonë, për të të gjitha kohërave. Dhe kjo për arësye se referenca e mbrame e Gjuhës është gjithmonë Qendra që, në instancë të fundit, identifikohet me Hyjninë, me Zotin, me la Somma Sapienza të Dantes.” (f. 13)

E gjithë kjo dinamikë do të kishte vlera në qoftë se autori do të kishte zbërthyer më përpara dinamikën e shoqërisë njerëzore nëpër rendet sociale të cilat i prodhojnë këto mite. Në këtë rast do të kishte vlera njohëse përputhja e mitit me rendin shoqëror, meqënëse është produkt i saj. Dhe këtu duhet zbuluar se cili është raporti i mitit me shkrimin pasi ekzistenca e mitit jashtë shkrimit tregon se primitivizmi është përmbajtja e mitit dhe mua nuk ma merr mëndja që ky primitivizëm të jetë i aftë të interpretojë të ardhmen, që përfshihet në termin e përdorur nga autori: të gjithë kohërat. A nuk kemi këtu një shprehje tipike idealiste dhe antifetare? Autori duhet të rizbulojë raportin e idealizmit filozofik me rendin shoqëror që po jetojnë sot shqiptarët për të kuptuar mospërputhjen e ideve të rij me dinamikën e këtij rendi. Nuk i takon autorit tonë të përbashkojë idetë e tij me Hyjninë dhe Danten pasi janë tre kohë të kaluara që nuk i përkasin popullit shqiptar kur autori i takon këtij populli. Është një kapërcim në hapësirë që koha nuk do ta lejojë dhe kjo do të duket nga jetëgjatësia e ideve të autorit në vazhdimësinë e kohës (nuk po flas për përkrahësit e ideve të tij, pasi jam i bindur që të Marrët e madhështisë shqiptare do ta përkrahin, pasi e kane dashuruar prej shume kohesh).

3-“Kështu lindi semantika, semiotika dhe në përgjithësi, Teoria e Shenjës dhe e Kuptimit, vepër kjo madhore e linguistëve dhe e filozofëve të shekullit tonë. Problemi, nëse miti lind historinë apo përkundrazi, historia lind mitin, pas Freud-it dhe Jung-ut, po shihet paralelisht me problemin nëse koshienti e “pjell” inkoshienti apo anasjelltas. Në këtë këndvështrim, në linjë psikanalitike, dihet se inkoshienti e “pjell” koshientin, pra dhe miti e “pjell” historinë (Eliade, M. et al). Kjo duhet kuptuar kështu: brënda mitit zbulohet, me anë të mitit shfaqet struktura logjiko-psikologjike e historisë, me anë të tij mund të kuptohet historia.” (f. 16)

Duke ditur se autori i këtyre rreshtave është fizikant dhe vetë kjo shkencë problemin e kohës e ka të analizuar për së mbrapshti (sidomos mbas zbulimeve dhe interpretimeve ajnshtajniane, të cilat u tjetërsuan duke ja fshehur njerëzimit thelbin e teorisë së tij) nuk kemi si t’i pranojmë si të sakta këto ide. Raporti midis mitit dhe historisë është analog me raportin midis jo shtetit dhe shtetit, me raportin midis gjuhës së folur dhe gjuhës së shkruar çka do të thotë se lidhja midis tyre është thjeshtë e karakterit kohor dhe si një vazhdimësi e zhvillimit të racës njerëzore në Tokë, dmth lidhje hapsinore ato nuk kanë. Historia lind pas mitit në kohë, por në planin hapsinor miti është produkt i fantazisë kur historia e sotme është vetëm thjeshtë statistikë dhe aspak shkencë. Autori kërkon që ne t’i besojmë symbyllazi asaj që flitet në emër të historisë. Mos vallë ky është qëllimi i kësaj parathënie? Historia nuk mund të zbulohet kurrsesi me anë të strukturës logjiko-psikologjike, pasi kjo e fundit është pjellë e historisë dhe lind në një fazë të caktuar të zhvillimit të shoqërisë ne menyre shume-shume empirike. Vetë historia nuk është gjë tjetër veçse dueti shkak-pasojë e botës së relacioneve universale të njeriut dhe në këtë aspekt duket dhe roli i gjuhës. Këtu ngelet për të zbuluar lidhjen midis kohes dhe hapësirës në këtë botë të pafundme relacionesh në mënyrë që të përcaktojmë përmasën e pasojës dhe të shkakut pasardhës. Këtë gjë autori nuk mund ta bëjë dot për shkak të metodës arsimore që e ka pushtuar plotësisht prej se ciles nuk kupton dot thelbin e veprimit historik mbi popujt dhe kombet. Këtu e ka burimin keqarsimimi i popullit shqiptar për të gjithë periudhën pas 1945 dhe kot orvatet autori për t’ju shmangur pasojës së saj.

4-“Shqipja është një gjuhë shumë e lashtë, vjetërsia e së cilës humbet në mijëvjeçarët e historisë. Për një gjë të tillë sot nuk dyshon më askush. Mjafton të përmëndim emra të tillë si Leibnitz, Bopp, Hahn, Pedersen, Benloew, Xylander, Stier, Schneider, Rozny, Georgiev, Majami, Wedekens, Finlay etj. nga të huajt, në kohë e vënde të ndryshme, dhe J. De Rada, F. Bilotta, S. Frashëri, V. Pasha, N. Frashëri, K. Kristoforidhi, S. Konda etj. nga tanët, të cilët, në një mënyrë a në një tjetër, janë shprehur për këtë lashtësi.” (f. 19)

Vetëm pranimi i faktit që gjuha shqipe humbet në mijëravjeçarët e historisë, por paraardhësit e shqiptarëve humbasin në milionavjeçarët e parahistorisë, dhe kjo nuk vihet në dukje, duhet të shërbejë si argumenti më i parë që autori parakalon thelbin social të paraardhesve me te pare te shqiptarëve të sotëm dhe metodika e ndjekur nuk është në përputhje me këto dy parametra. Në këtë pikë autori nuk e di se këtu fshihet pikërisht ajo që Ai kërkon të zbulojë me anë të gjuhës, por që nuk përputhet dot me realitetin, prandaj dhe kërkon të mbyllë të dy sytë pa nxjerrë asnjë përfitim. Është një tërësi ngjarjesh që nuk mund të kapërcehen dot dhe kjo bie në sy edhe me emrat e studiuesve shqiptarë që janë marrë me problemet gjuhësore, por që autori nuk i përmënd. Është një stil i vjetër komunist për të mbuluar një të vërtetë dhe për të evidentuar një të pavërtetë. Në listën e studiuesve shqiptarë që janë marrë me problemet e gjuhës shqipe mungojnë kryesisht: Dhimitër Kamarda; Abati i Mirditës, babai i alfabetit të gjuhës shqipe, Preng Doçi; Dom Ndre Mjeda; Kryetari i vendosjes së alfabetit të gjuhës shqipe Padër Gjergj Fishta  në Kongresin e Manastirit (këtu fillon historia moderne e gjuhës shqipe) dhe një sërë Klerikësh Katolikë që me punën e tyre titanike prej 450 vjetësh vertetuan se gjuha shqipe është ndër më të lashtat në Europë, por ajo nuk ishte e dokumentuar, dhe këtu duhej zbuluar arësyeja përse kishte ndodhur kështu; pastaj vinë me rradhë krejt formalisht dhe pa asnje domethenie punimet e: Spiro Kondes, Dhimiter Pilikes, Nermin Vlora Falaski, Aristidh Koles, Niko Stylos, Ilir Matit, familjes Kocaqi, Sazan Gurit dhe një njeri, të cilin autori, Petro Zheji, me sa kuptoj e paska pasë halë në sy: Çlirim Xhunga. Të paktën kjo ka qenë një punë e lënë në fund të rrugës nga ana e Klerit Katolik Shqiptar dhe porosia e fundit e tyre ka qenë e lidhur me këtë situatë, përpara se t’i pushkatonin baballarët e të Marrëve të madhështisë shqiptare. Në krahasim me ta, disa emra të përmëndur nga ana e autorit, kanë bërë një vrimë në ujë në adresë të gjuhës sonë. Pastaj autori duhet ta kishte për detyre, meqënëse e ka evidentuar, zbulimin e lidhjes të vjetërsisë së gjuhës shqipe me prapambetjen apo moszhvillimin historik të popullit shqiptar dhe vonshmërinë e lindjes së letërsisë shqipe në raport me këtë gjuhë të folur. Këto tre situata, po të zbërthehen, tregojnë diçka krejt tjetër për tjetër dhe çfarë fsheh lashtësia e gjuhës shqipe jo vetëm në raport me sanskritishten. Në çfarë raporti kohor të zhvillimit të shoqërisë njerëzore kanë qenë përdoruesit e këtyre dy gjuhëve, shqip dhe sanskritisht? Këtë problem, me sa kam kuptuar, autori as që e ka prekur çka më ka çuar në përfundimin se postulati që lashtësia e gjuhës shqipe ndaj asaj sanskrite eshte evidente nuk ka asnjë përfitim konkret. Atëhere për çfarë duhet ky konstatim? Ne realitet autorit nuk i ka vajtur ndermend se nga kjo pjese e cituar do te lindete revolta kundra tij dhe zbulimi i dy fakteve, njeren prej te cilave ai duhet ta kishte evidentuar vete ne menyre shume me perfituese. Se pari personat qe ai permend (J. De Rada, F. Bilotta, S. Frashëri, V. Pasha, N. Frashëri, K. Kristoforidhi, S. Konda) mund te konsiderohen si studiues te Gjuhes Shqipe ne menyre te kenaqeshme, por mungojne disa emra te tjere qe jane themeluesit e Gjuhes Shqipe nga shek. XVII deri ne te XIX kur Gjuha Shqipe  u kalua nga 2350 fjale ne 13500 fjale. Se dyti autori ka anashkaluar faktin dhe aresyen perse pellazgjishtja u vonua ne kohe 2300 nga shumerishtja. Ky eshte nje problem tipik historik dhe nga ky problem rrjedh VONESA ne zhvillim e ekuacionit ilir-epirot-arber-shqiptar.

5-“Përsa i përket shqipes, me gjithë meritat që kanë librat e studiuesve të huaj dhe shërbimet që i kanë sjellë disa prej tyre çështjes shqiptare, sidomos në periudhën e Rilindjes sonë, duhet pohuar se ato lënë shumë për të dëshiruar. Përgjithësisht, duke lexuar këto studime, bindesh përherë e më tepër se për shqipen mund të flasin me siguri të plotë vetëm shqiptarët (nënvizimi i autorit.” (f. 20)

Që kjo është shprehje e një mendjemadhësie tipik shqiptare as mos e diskutoni, por të mos vësh në dukje luftën e madhe që ka bërë Europa për 2500 vjet për të shtrirë gjuhën e saj në të gjithë kontinentin do të thotë të mos kuptosh se cfare është ne realitet Historia. Fakti që shumica e popujve të Europës ka alfabetin latin e ka një domethënie dhe fakti që shqiptarët vetëm më 1908 vendosen fatin e tyre duke marrë nga Europa alfabetin latin ka shumë më tepër domethënie të cilat autori nuk kërkon t’i evidentojë dhe këtu fshihet misteri real i prejardhjes së gjuhës shqipe, të cilin asnjeri deri në sot nuk e ka zbuluar dot duke i shkuar tangent të vërtetës dhe kjo për shumë e shumë arësye duke përfshirë llojin e botëkuptimit, llojin e metodikës së përdorur dhe llojin e arsimimit shkollor. Duhen përmbysur këto tre lloje subjektesh të lidhur me njeriun intelektual shqiptar që të kemi zgjidhjen e VËRTETË. Me këtë fjalë unë kuptoj përfitim konkret në favor të popullit shqiptar, në të kundërtën gjithëshka është a gënjeshtërt. Pastaj përdorimi i termit Rilindje është pak spekulativ, sepse më përpara autori duhet të evidentonte lindësit e kulturës shqiptare në mënyrë që të përcaktohej realisht se kush janë rilindasit e popullit shqiptar ku përsëri ka një vënd të vogël për diskutim. Lindësit e kulturës shqiptare janë të lindur, dmth produkt, në kohën e Rilindjes Europiane (Ata janë Etërit e Kishës Katolike Shqiptare) dhe çdo abuzim që mund të bëhet me ta është e barabartë me mohimin e kësaj Rilindje. Pikërisht këtë bënë komunistët e Enver Hoxhës (kush ishin valle keta komuniste dhe a ju nenshtruan ata Enver Hoxhes, apo Enver Hoxha atyre; – kjo nuk eshte zbuluar dhe thene akoma) dhe pikërisht këtë kërkojnë të bëjnë fëmijët e tyre, anëtarë të klubit të të Marrëve të madhështisë shqiptare. Autori në drejtim të evidentimit të baballarëve të gjuhës shqipe, të cilët vunë themelet e kombit shqiptar, tregon ose padije ose tendencë. E para tregon arsimimin e keq të tij, ndërsa e dyta formimin negativ të karakterit të tij. Që të arrish në këtë përfundim ka shumë e shumë gjëra të tjera që duhen vënë në dukje apo zbuluar. Me sa kam kuptuar autori nuk ka qenë në gjëndje të merret me të tilla probleme dhe pikërisht tek këto gjëndet e fshehta e gjuhës shqipe. Per ta thene hapur une pretendoj se autori duhet te thoshte se kush shqiptare mund te flasin me siguri te plote per gjuhen shqipe, kur as sot shqiptaret nuk e dine se kush eshte BABAI  i alfabetit te Gjuhes qe flasin sot shqiptaret.

6-“Është shumë sempliste ta shpjegosh një fenomen të tillë me huazime (bëhet fjalë për rezultatet e Majerit, GH) Edhe këtu, nuk duhet kapur nga degët por nga trungu, dhe trungu është vetë lashtësia e gjuhës shqipe, karakteri i saj primordial. Duhet menduar pra ndryshe, dhe pikërisht se këto konkordanca nuk vijnë nga huazimet, por nga fakti që shqipja ruan më mirë se shumë gjuhë të tjera trajtat primordiale, që ajo ndodhet në qëndër dhe për këtë nuk huan, por jep hua, nëse duam patjetër të flasim për huazime, megjithëse koncepti i huazimit këtu është më i papërshtatshmi.” (f. 22-23)

Me keto tre fjali autori ka treguar se nuk kërkon të zbulojë gjenezën e gjuhës shqipe, por ai i ka vënë për detyrë vetes ta fshehë atë dhe mundësisht ta tjetësojë. Trungu, që pretendon autori, nuk mund të jetë kurrsesi i gjuhës shqipe, por ai në rastin  më të keq është i gjuhës së folur nga njeriu, dmth zanafilla e gjuhës së folur në stadin më primitiv të saj; por edhe këtu ka diçka tjetër për të zgjidhur përpara se t’i injektojmë paraardhësve të largët të shqiptarëve vjetërsinë e gjuhës. Së pari duhen përcaktuar elementët e parë gjuhësorë të botës së njeriut. Pastaj duhet përcaktuar dinamika e relacioneve universale të botës njerëzore përpara se të formohej komuna e mirëfilltë primitive, përmasa e relacioneve pas ndarjes së punës dhe në të gjithë konteksin hapsinor të rendit fisnor. Kjo e fundit ka rëndësinë më të madhe në dinamikën e gjuhës shqipe, pasi zbulimi i ketyre elementëve, që ndërtojnë trungun e gjuhës shqipe, tregon jo vetëm vjetërsinë e themelit të gjuhës që flasin sot shqiptarët, por dhe mënyrën se si është tjetërsuar ajo përgjatë gjithë dinamikës së parashqiptarëve të afërt apo të largët. Në qoftë se autori do të ishte marrë me argumentimin e vjetërsisë së popullit shqiptar në planin shoqëror, ku gjuha do të gjëndej brënda saj, do të shikonte se gjithëshka ngec tek gjuha e shkruar. Nuk ka asnjë mundësi që me anë të gjuhës të zbulojmë lashtësinë sociale të shqiptarëve, sepse ne e njohim gjuhën vetëm me anë të shkrimit të lashtë dhe në këtë drejtim distanca kohore nuk është më e madhe se 10.000 vjet (po e pranojmë në nderim të ideve të Aristidh Kolës), kur paraardhësit e largët të shqiptarëve janë në këto troje, të paktën, edhe 500-600 herë më të lashtë (sipas veglave të gurit të zbuluara në afërsi të kufirit të sotëm jugor të Shqipërisë me Greqinë nga ana e prof. Aris Puljanos dhe të deklaruara në Kuvendin e Parë të Studimeve Ilire). Në këtë pikë nuk ka vënd për botën e huazimeve, por këtu ka vënd për botën e tjetërsimeve ku paradoksi i kohës i ka dhënë frutet e veta nga e cila kanë përfituar vetëm paraardhësit më të largët të shqiptarëve të sotëm. Të gjithë relatorët e tjerë, që kanë hyrë në relata me këta paraardhës, vetëm kanë humbur në kohë duke i stërzgjatur fazat e rendeve shoqërore mbi të cilat janë zhvilluar. Problemi ka të tjera përmasa nga ajo hapësirë ku kërkon të na fusë autori, pasi nuk bëhet fjalë për huazime, por për tjetërsim social të paraardhësve më të parë të shqiptarëve. Na ngelet për të zbuluar se kush ishin ata që u relatuan të parët me stërgjyshërit tanë dhe çfarë na imprenjuan ata në hapësirat tona sociale. Në këtë pikë janë të domosdoshme të zbulohen dy formula: së pari lidhja e kohës së lindjes me hapësirën e zhvillimit dhe, së dyti, pasoja e dinamikës të botës së relacioneve midis fiseve, komunave apo grup komunave. Vetëm pas kësaj do të jemi në gjëndje të zbulojmë se kush kanë qenë ata që e formatuan popullin shqiptar të sotëm dhe përse në këtë përmasë hapsinore shoqërore. Autori duhet të kuptojë se është tepër larg të vërtetës mbi gjenezën e gjuhës shqipe me metodikën e zgjedhur

7-“efikasiteti i rezultateve të arritura, siç do ta shohim, s’është i paktë; ai është përkundrazi, i tillë, që na lejon të arrijmë në përfundimin se sistemi i gjuhës shqipe e përfshin atë të gjuhës sanskritishte, e pra, rrjedhimisht, është më i lashtë nga ai (nënvizimi i autorit).” (f. 28)

Në këtë postulat ka disa pasaktësi që rrjedhin nga boshllëqet analitike. Une pretendoj se bagazhi i autorit në drejtim të informacionit analitik botëror është i mangët. Në këtë pikë do të kishte vënd analiza e problemit sipas ideve të Zhan Zhak Rusoit i cili kishte vërejtur se “sa më të kufizuara ishin njohuritë, aq më tepër zgjerohej fjalori” (Zhan Zhak Rusoi, Origjina e pabarazisë mes njerezve, f. 68, Tiranë 2008). Kjo dukuri ka vlera për popujt e prapambetur dhe te pazhvilluaer, sidomos për popullin shqiptar (ne kete rast duhet bere dallimi midis termit prapambetje dhe pazhvillim pasi jo vetem nuk jane te barabarta, por ato jane te diferencuara ne planin aplikativ dhe shpjegimi i tyre eshte detyra me e pare e Shkences se Historise). E përkthyer me shqip duke krahasuar gjëndjet shoqërore të bartësve të gjuhëve përkatëse nuk është aspak e vështirë të përcaktohet që gjuha shqipe është me prejardhje lashtësie më të vjetër se sanskritishtja dhe detyrimisht prapambetja e popullit shqiptar në raport me popujt trashëgimtar të gjuhës sanskritishte është e justifikuar nen termin PAZHVILLIM. Por këtu nuk bëhet fjalë për fjalorin e popullit shqiptar, por për themelin e gjuhës që flet ai dhe në këtë pikë autori nuk ka thënë gjënë më kryesore të problemi sipas pyetjes: ky themel është produkt i popullit paraardhës të shqiptarëve të sotëm apo ja kanë imponuar këtë themel dhe ai e ka ruajtur të paprekur prej 35000-5000 vjetësh, të themi. Problemi nuk zgjidhet me metodat gjuhësore të autorit, pasi ai anashkalon lidhjen e gjuhës me rendin shoqëror. Po të kishte berë të kundërtën autori do të kishte zbuluar elementët fillestarë të gjuhës së folur nga njeriu dhe jo të shqiptarëve, apo paraardhësve më të largët të tyre. Përfundimi i autorit se sistemi i gjuhës shqipe e përfshin atë të gjuhës sanskritishte tregon se nuk kemi të bëjmë me parametra vjetërsie, por me parametra tjetërsimi çka do të thotë se ajo lloj gjuhe që e përfshin sistemin e sanskritishtes nuk është produkt i popullit shqiptar në mënyrë të drejtëpërdrejtë, por ajo duhet të jetë një gjuhë e imponuar paraardhësve të lashtë të shqiptarëve të sotëm dhe këta impunues mund të jenë pellazgët. Problemi duhet të jetë shumë më i komplikuar dhe fsheh shumë më tepër parametra nga sa paraqet autori, të cilat kam ndërmend t’i afishoj kur të flasim për lindjen e gjuhës shqipe në planin më fillestar të tij dhe në përputhje me Historinë. Lidhje e vjetërsisë me gjuhën nuk të çon në zbulimin e gjenezës, por në tjetërsimin e saj dhe ky duhet konsideruar problemi më kryesor i gjuhës shqipe. Autori ka parakaluar një zbulim të paevidentuar për shkaqet e tij, por unë jam i detyruar ta vë në dukje pasi në vazhdim do të dalin edhe shumë probleme të tjera të cilat kanë nevojë të riparohen çka bën të domosdoshme rishikimin e të gjithë vepres.

8-“Vëmë në dukje gjithashtu, me këtë rast, se shkrimi i gjuhës, siç dihet, ka filluar me piktograme (ideograme e hieroglife) dhe se vetë germat e alfabetit që kanë rrjedhur prej tyre, janë trajta të evoluara (të stilizuara) të tyre, sikundër që historia e alfabetit e provon fare mirë.” (f. 43)

Hapsira e lindjes së shkrimit, që na jep autori, është një iluzion i gënjeshtërt dhe kjo ndodh pasi proçesi i lindjes së shkrimit analizohet në përputhje me dinamikën aplikative nëpër popuj të ndryshëm kur ka qenë e pamundur relacioni midis tyre. Është e pasaktë të marrësh në konsideratë shkrimin kuiniform tek shumerët, pastaj të kalosh tek hieroglifet e egjiptianëve, simbolet e pellazgëve dhe të përfundosh tek gërmat helene. Të gjithë këta popuj i kanë formuar për hesap të tyre shënjat e shprehjes së gjuhës dhe është e pamundur që mbi bazën e huazimit të ketë evoluar shkrimi nga forma kuiniforme në atë që kemi sot si një strukturë krejt më vete. Problemi është krejt ndryshe dhe ka në bazë kohën e afërt të formimit të atyre popujve mbi çbazë ekzistojnë një sërë alfabetesh të afërt në kohë që edhe mund të jenë përplasur midis tyre në funksion të botës së relacioneve që kanë realizuar bartësit e tyre. Por deri këtu çdo gjë duhet konsideruar një rastësi pa domethënie çka ka krijuar koloritin e alfabeteve. Ekzistencave e alfabeteve në racën mongoloide krejt të ndryshëm nga ato të përdorur në Europë e përligj idenë tonë. E gjithë kjo do të thotë se nuk ka evoluim të alfabeteve, por prodhim të shumëllojshëm pa asnjë lidhje me njëri-tjetrin, pasi çdo gjë ka qenë e varur nga shkalla e zhvillimit social që përcakton dhe llojin e perceptimit në këtë rast. Pikëpamja e autorit është e lidhur me teorinë e monogjenezës gjuhësore ku ai është viktimë, dhe kjo duket pikërisht mbi bazën e alfabetit. Karakteristikat e çdo alfabeti duhet të na çojnë në zbulimin e karakteristikave sociale të popujve përkatës dhe kjo nuk duhet të jetë ndonjë gjë e vështirë për t’u konstatuar, vetëm se për të realizuar këtë duhet hequr dorë nga metodikat ekzistuese të cilat jo vetëm që nuk e zgjidhin problemin, por e shterpëzojnë atë në këtë drejtim. Autori nuk ka qene i afte t’i jape zgjidhje faktit te diferencimit ne kohe lindjes se shkrimit shumer (5000 vjet me pare) nga shkrimi pellazgjik (2700 vjet-Stela e Lemnos).

9-“Kjo tregon se vetë gërmat e alfabetit lozin rolin e ideogramave. Le të vëmë re me këtë rast , se në shqip:

                         da, la, sha, tha, pa, ka, ra, …

janë monosilabe. Dihet që gjuhët më të lashta të njerëzimit kanë qenë monosilabe. Këto shëmbuj (që mund të shtoheshin) tregojnë pra karakterin zanafillor monosilabik të shqipes dhe ruajtjen e tij. Me fjalë të tjera, shqipja është një sistem i tillë gjuhësor, ku edhe një silabë e vetme mund të merret si njesi semantike (sememë), domethënë  është një sistem i tillë gjuhësor në të cilin ekzistojnë dimensionet më të shkurtra të sememave (njësi kuptimore).” (f. 46)

Në të gjithë përmbajtjen e pjesës së parë të këtij libri, kjo pikë është jo vetëm më interesantja, por ajo është dhe e vetmja pikë fitimprurëse në planin teorik. Fakti që autori nuk e ka zgjeruar më tej përmbajtjen e këtij materiali tregon se ai nuk e ka kuptuar thelbin e problemit dhe atë që ai ka pasqyruar. Kur ai thotë se gjuhët e lashta kanë qenë monosilabe nuk shton se bartësit e këtyre gjuhëve janë popuj të prapambetur (sakte te pazhvilluar); nuk shton se për të ruajtur këtë karakter zanafillor monosilabik ka një kusht dhe është pikërisht ky kusht që autori duhet të kishte zbuluar për të arritur në finishin e duhur, sepse vetëm tani do të kishim në dorë vjetërsinë, përtej legjendave, të paraardhësve të shqiptarëve të sotëm dhe përse ata nuk mund të ishin dot alfabet formues. Lidhje e kësaj pamundësie me ekzistencën reale të gjuhës monosilabe tregon se gjuha e paraardhësve më të parë të shqiptarëve të sotëm jo vetëm që nuk është kjo që flasim ne sot, por mbi të gjitha ajo është e imponuar dhe nuk na ngelet gjë tjetër veçse të zbulojmë se kush kanë qenë ata që i kanë imponuar paraardhësve të largët të shqiptarëve të sotëm gjuhën e tyre. Kjo është pikërisht e fshehta e gjuhës shqipe dhe atë që nuk kanë qenë në gjëndje të zbulojnë studiuesit (metodika që përdor autori nuk tregon mënyrën e lindjes së gjuhës shqipe, por vjetërsinë e saj dhe e gjitha kjo brënda periudhës 5.000 – 10.000 vjeçare të aplikimit; kjo metodikë na tregon gjëndjen e gjuhës së sotme shqipe, por jo gjenezën e saj dhe kjo duhet të kuptohet shumë thjeshtësisht). Por për të qenë të sinqertë duhet pranuar se autori ka qenë pranë një zbulimi goxha të madhe e meqënëse ai nuk është shprehur për këtë, por dikush tjetër e ka marrë përsipër këtë zbulim nuk më mbetet gjë tjetër veçse t’i tregoj lexuesit se çfarë pasqyrojnë në realitet monosilabat në gjuhën njerëzore dhe kush e ka zbuluar atë. Të paktën unë e kam gjetur tek një studiues shqiptar me të cilin do të ndeshemi kur të flasim për mënyrën se si lind gjuha shqipe.

10-“fjala shqip arrij bëhet të “huazohet” nga italishtja arrivare. Dhe kjo meqë fjala shqip arrij ngjet me fjalën italisht arrivare dhe meqenëse, sipas Mejerit, elementi latin duhet të mbizotërojë mbi atë shqip në gjuhën shqipe, del pra, ergo, që shqipja arrij vjen nga italishtja arrivare, çfarë dhe duhej demostruar…

Kurse siç shikojmë, punët janë ndryshe, shqipja arrij, arrita,..lidhet drejtpërdrejt me sanskritishten à-r, arita, dhe duke qenë kështu, kuptohet që tek italishtja arrivare kemi një zgjerim tjetër, dhe se fjala italiane “mëmë” është e zbërthyer në:

                             arri + vare

ku –vare nuk është tjetër veçse shqipja barë (bërë, bëj, bën, etj) siç e dëshmon në mënyrë krejt dukshëm fjala e gjallë në spanjisht arribar, që është italishtja arrivare. Kështu që situata përmbyset: është italishtja që mund të ketë marrë nga shqipja dhe jo shqipja nga italishtja (nënvizimat e autorit).” (f. 51)

Problemi i huazimeve ndër popuj i nënshtrohet një dinamike më komplekse, sipas kontinumit kohor-hapsinor, duke përcaktuar saktë raportet e përfitimit hapsinor nga ana e të relatuarve. Ky problem deri më sot është parë në mënyrë tej masës antihistorike dhe nuk janë shpjeguar asnjëherë rezultatet e marrëdhënieve dy palëshe, apo shumëpalëshe, midis fiseve, grup fiseve, komunave dhe deri tek popujt. Kështu që pretendimet e autorit janë më tepër fantazira se sa realitete historike: Raporti kohor-hapsinor pikërisht për të shpjeguar botën e madhe të relacioneve të shqiptarëve dhe paraardhësve të tyre u formatua, por paraprakisht mund t’i them autorit se në mënyrë absolute italishtja nuk ka marrë nga shqipja as dhe një gërmë dhe jo më fjalë, por duhet zbuluar se çfarë ka ndodhur me gjuhët europiane në agimin e civilizimit të tyre pasi e fshehta duhet të qëndrojë në atë kohë dhe jo tek e sotmja.

Fakti qe italishtja, ne formen vulgare te saj, njihet qe ne shek. e VIII, ndersa shqipja e konsoliduar (ne formen epirotisht) vetem me 1635 nuk mund te coje ne perfundimin qe italishtja fjalen arrivare e ka marre nga fjala shqip arrij. Dhe ne fakt forma me e pare e fjales shqip arrij gjendet tek Buzuku ne formen embërinjë cka tregon se evolucioni i fjales tek shqiptaret kalon nga e komplikuara (embërinjë) drejt te thjeshtes (arrij), gje qe perben jo vetem te panjohuren per autorin, por dhe te pakapeshmen dhe thelbesoren ne karakteristiken e shqiptareve dje-sot e pergjithmone sa te kete shqiptare.

Këtë problem ne do ta hasim edhe më poshtë, por zgjidhja do të jepet në kapitullin: “Çfarë përfaqëson gjuha në historinë e popullit shqiptar”.

11-“Unë bëra gjithçka qe e mundur, pa ua vënë veshin as kërcënimeve dhe as poshtërimeve, mjafton që të kisha mundësi t’ia përçoja këtë mesazh të vlefshëm popullit tim. Sidoqoftë nuk është vëndi këtu për të diskutuar pak a shumë për të gjitha këto, mbasi mjaft persona, që mbahen ende shumë të nderuar, janë përzier negativisht në këtë ngjarje dhe unë nuk do të dëshiroja që të nisja me një ton polemik e luftarak tërë një seri studimesh, nga të cilat ky është vetëm një fillim modest, rreth gjuhës sonë, që është më e vjetër se mbase asnjë gjuhë tjetër, thesar i pazëvëndësueshëm i një informacioni që rrok të gjitha degët e diturisë njerëzore, një informacion i vlefshëm dhe aktual gjer edhe në ditët tona, provë kjo e pakundërshtueshme e vitalitetit të racës sonë dhe e kontributit të jashtëzakonshëm që gjenia shqiptare i ka dhënë thesarit të Kulturës Universale.” (f. 89)

Sinqeriteti i autorit në fakt tregon karakterin e inteligjencës komuniste e postkomuniste shqiptare që kërkon të jetojë dhe për këtë i lejon vehtes të prodhojë lloj-lloj broçkullash dhe kërkush nuk i tërheq veshin për ato që shkruhen dhe propogandohen prej 20 vjetësh në Shqipëri. Por ky është një problem privat dhe duhet të presësh gjithfarë gjërash kur i futesh kësaj rruge; të paktën këtë autori duhet ta kishte parashikuar. Por autori përpara se të afishonte ndjenjat e tij duhet t’u tregojë shqiptarëve se: çfarë përfitimi kanë ata nga vjetërsia e gjuhës; përse qënka thesar kjo gjuhë e vjetër; çfarë nënkupton ai me nocionin vitalitet dhe çfarë i hyn në xhep shqiptarëve ky fakt; cili është realisht kontributi i gjenisë shqiptare në thesarin e Kulturës Universale dhe kush janë ata që përfshihen në genin e gjenisë shqiptare? Të gjitha këto i nderuar autor janë thjeshtë limonata të cilat mundohen të fshehin disa fakte, të tjetërsojnë disa të tjera dhe të mos i tregojnë shqiptarëve se kush ishin në realitet baballërët e gjuhës shqipe dhe çfarë përfaqësojnë ata në genin e gjenisë shqiptare. Këto gjëra e kanë një bazament historik dhe kur të përmëndësh fjalën rilindje duhet thënë më përpara se kush ishin lindësit pasi këtu fillon historia reale e popullit shqiptar dhe këtu fshihen gjenitë e popullit shqiptar. E mira e do që këto gjeni të afishohen më përpara se t’u japësh shqiptarëve “mollën e ndalueme”. Në mënyrë absolute populli shqiptar nuk ka asnjë kontribut në thesarin e Kulturës Universale, kjo është një propogandë boshe që e përdorin të Marrët e madhështisë shqiptare për t’i tëhequr vëmëndjen popullit shqiptar nga krimet që kanë kryer baballarët e tyre biologjik e shpirtëror. Historikisht populli shqiptar dhe paraardhësit e tij vetëm sa e kanë bërë çorap historinë e Europës duke filluar nga koha e parahelenëve, Qytet-Shteteve Helene, Perandorinë Romake, Perandorinë Bizantine, Perandorinë Otomane, të gjithë popujt e Ballkanit (vetëm Selisë së Shenjtë parashqiptarët nuk patën se çfarë t’i bëjnë edhe pse patën katër përfaqësues në Papatin e Krishterë përgjatë afro 1700 viteve të para; duhen zbuluar arësyet përse ka ndodhur kjo). Dhe kjo fatkeqësi që u ka rënë atyre është e lidhur me faktorin kohë të cilën faktori shqiptar ua ka ndryshuar në favorin e vet dhe në dëm të tyre. Pikërisht në këtë pikë kemi të vetmin ndikim të bashkësisë shqiptare mbi Europën. Është tjetër propoganda dhe tjetër realiteti. I jeni larguar materializmit filozofik dhe nuk kemi se si të afishoni progresin e popullit shqiptar nën pamjen e iluzioneve personale.

12-“Nga sa më sipër vihet re veç të tjerash se fjalët, në fund të fundit, u referohen simboleve dhe jo koncepteve.” (f. 94)

Në të vërtetë autori ka përgjithësuar kohën specifike të lindjes së simboleve dhe ndoshta për disa popuj tepër të hershëm (tek paraardhësit më të parë të shqiptarëve kjo duhet të ketë humbur për shkak të relacioneve me pellazgët hyjnorë) kjo mund të ketë vazhduar gjatë, por është e palejueshme të përgjithësohet për të gjithë kohën, qoftë edhe tek popujt bartës të tyre. Karakteri simbolik i fjalëve duhet të ketë qenë faza më e parë e lindjes së shkrimit në të gjithë popujt e Globit, por kjo duhet të ketë qenë karakteristikë e dukshme vetëm tek popujt me shpejtësi të vogël zhvillimi ku dhe ekziston gjurma. Tendenca e autorit për ta absolutizuar proçesin në fjalë deri në postulimin e lidhjes së simboleve me fjalët fsheh në realitet dinamikën e mënyrës së shprehjes së fjalëve nga simbolet deri tek alfabetet e sotme. Autori nuk ka qene i afte te percaktoje ekuacionin fillestar tek popujt me te vjeter dhe aresyet perse ky ekuacion komplikohet ne popujt e mevonshem.

13-“Pra zgjerimi vertikal më i bollshëm, i pjesës së dytë të këtij studimi, qëndron në vënien në dukje të rolit prej “mediumi” të shqipes edhe në raport me sansritishten, gjë që flet për një lashtësi më të madhe si dhe për një epërsi të theksuar (për sa i përket brendisë së saj potenciale fillosofiko-fetare) të gjuhës sonë në krahasim me hindishten e vjetër, gjë të cilën pjesa më e madhe e lexuesve me siguri nuk është prirur ta besojë, duke e quajtur si një pohim shkencërisht jo serioz (të mësuar siç janë të dëgjojnë t’u përsëritet në të gjitha variantet e mundshme nga “linguistët” tanë se si shqipja qenka një përzierje e gjuhëve latinishte, greqishte, turqishte, sllavishte….), por që rilindasit tanë e dinin mirë, megjithëse dikush kuturisi ta vërë në dyshim kompetencën e tyre linguistike*” (ky shënim ka këtë shpjegim: “Le të lexohet në librin e cituar të S. Frashërit, botuar gjatë regjimit komunist në Shqipëri, shënimin e redaktorit, në të cilin thuhet, veç të tjerave se ato që S.Frashëri thotë për lashtësinë e gjuhës shqipe nuk janë të vërteta, por ai qe i detyruar t’i paraqiste gjërat në këtë mënyrë (pra të gënjente!), që të bënte për vete bashkatdhetarët dhe të zgjonte tek ata ndjenjën e një atdhedashurie të fjetur) (f. 95-96)

Është një pikë ku autori bën thjeshtë propogandë, pasi vjetërsia gjenetike e popullit shqiptar nuk mund të argumentohet me anë të gjuhës jo vetëm pse shprehja e tyre me anë të shkrimit është tepër-tepër me vonesë në raport me lindjen e njerëzimit, por dhe sepse gjuhët që fliten sot janë të tjetërsuara në sajë të botës së relacioneve duke përfshirë edhe gjuhën shqipe dhe detyrimisht nuk ka asnjë kufi kohore që të lidhet gjeneza me gjuhën. Pastaj në qoftë se do të vimë tek fjalët e S. Frashërit ato janë të pavlefshme pasi nuk ka dhënë asnjë argument. Sot nuk është puna për të thënë i pari një fjalë, por për të zgjidhur një problem dhe për ta bërë atë përfitues për njerëzimin. Pikërisht kjo i ka munguar dhe punimit të këtij autori. Por shenimi i fundit ka tjeter argument, pasi fallsifikimi i botimit te trete (1923) ne ate te katert (1924), i konsideruar si i trete nga Shtepia Botuese “Mbrothesia”, hedh dyshimin me te pare mbi autoresine e vepres “Shqiperia c’ka qene, c’eshte e c’do te behete? Mos valle nuk eshte e Sami Frasherit, por e dikujt tjeter?

14-“Me qëllim që lexuesi të ketë një ide më të qartë e më konkrete të asaj që u paraqit gjer këtu, rreth llojit të informacionit që mund të përftohet në sajë të Algoritmit nga Gjuha dhe që përfshin të gjitha fushat e Diturisë dhe të gjitha përmasat e realitetit, autori e quan me vënd, edhe pse është i vetëdijshëm se po kapërcem kështu me të tepërt kufijtë që i vë titulli i studimit (ai i një studimi të thjeshtë krahasues mes dy gjuhësh), që të tregojë, sa më shkurt që të jetë e mundur se si funksionon gjithë kjo ngrehinë mendore dhe rolin krejt të  veçantë dhe pjesën prej luani (në të gjitha këto punime çvarrosje, ringjallje dhe rehabilitimi të një Urtie të tërë “të vdekur”, që studiuesit e quajnë nganjëherë “Philosophia Perennis”), të Shqipes.” (f. 98)

Autori mundohet të përdorë sa më shumë terma për ta paraqitur librin me përmbajtje sa më shumë kulturore sipas konceptit shqiptar, por harron se me këtë ai e ka bërë librin jashtëzakonisht të vështirë në të kuptuar duke mos lidhur idetë e tij me punimet e kaluara që i afrohen kësaj teme. Çvarrosja, ringjallja dhe rihabilitimi i kulturës njerëzore është një problem tepër i vjetër duke pasur të paktën dy përmasa: Rizgjimin e dijes së lashtë dhe Spiralen e zhvillimit të shoqërisë njerëzore, ku kjo e fundit tregon përsëritjen e fushave të njohjes njerëzore.

Kohët e fundit në Shqipëri u botua një libër me autor Jan Wicherink, “Rizgjimi i dijes së lashtë” ku në faqen 35 ka këtë përfundim:

“Rrjedhimet e fizikës kuantike janë tronditëse; ajo tregon që ne jemi bashkëkrijues të realitetit tonë fizik, të paktën në nivel mikrokozmik, sepse vrojtuesi luan rol në atë që vrojtohet….Në këtë libër do të japim prova të bollshme mbi faktin që ndikimi i ndërgjegjes njerëzore në fizikën kuantike nuk kufizohet në mbretërinë e mikrokozmosit, por zbatohet edhe në botën tonë makrokozmike. Mendimet njeëzore, ndjenjat dhe synimet, kanë një ndikim shumë më të madh nga sa është menduar ndonjëherë mbi realitetin tonë.”

Këtu fshihen tre të fshehta që edhe ky autor nuk i thotë ose ngaqë nuk i di apo ngaqë nuk ka qejf t’i kujtojë pasi do të shërbente për diskretitimin e tij. Së pari nuk thotë se tani na qënka zbuluar se njeriu na paska krijuat mikrokozmosin; dmth e paska kaluar dhe vetë ZOTIN, pasi deri dje është thënë që natyrën e ka krijuar ZOTI, qe nuk eshte pranuar kurre nga shkolla shqiptare pa dhene asnje shpjegim. Së dyti, fjala bëhet për raportin midis mendimit dhe realitetit, nga i cili del përfundimi: kur i pari e suprimon të dytin shoqëria bëhet gati për ndryshimin e marrëdhënieve të prodhim-shkëmbimit proçes i cili zgjat disa qindra vjet dhe kjo ka qenë një karakteristikë e deritanishme e popujve të zhvilluar që e arritën stadin e marrëdhënieve kapitaliste. Por populli shqiptar nuk e ka pasur fatin ( i mirë apo i keq duhet të merret me mënd nga pozicioni që kemi sot) të jetë ndodhur ndonjëherë në këtë pozicion, duke përjashtuar një fazë qindra-mijëra vjet më parë kur shpiku kultin e gjarprit si formë pagane e besimit fetar autokton. I them të gjitha këto sepse e ndjej që bota spirituale e ka pushtuar dhe kërkon me çdo kusht t’i mbushësh mëndjen shqiptarëve që gjuha e tyre është gjuha e njerëzimit. Populli shqiptar akoma nuk e ka arritur fazën e kontradiktës midis punës dhe mendimit kështu që goditja e dhënë nga autori jonë do të shkoj dëm. Dhe së treti autori i mësipërm duhet të vinte dallimin e punës së tij në funksion të raportit qënie shoqërore // ndërgjegje, pasi pas kësaj do të rezultonte që shoqëria që e ka pjellur po i afrohet pikërisht suprimimit të mendimit mbi punën, duke përsëritur një pozicion të kaluar dhe të përsëritur disa herë

Duke u rikthyer tek idetë e autorit tonë vë re se nuk ka vënë në dukje diçka të vjetër në mendimin filozofik europian që lidhet me spiralen e zhvillimit shoqëror, proçes i cili bën pikërisht çvarrosjen, ringjalljen dhe rehabilitimin e urtësive të kaluara. Para 4 shekujsh ka ekzistuar një filozof-historian italian Xhanbatista Viko (1668-1744) i cili formuloi teorinë e zhvillimit të shoqërisë në formë rrethi. Nuk po i jap rëndësi përmbajtjes së teorisë së tij, por dua të kujtoj se ai e analizonte zhvillimin e shoqërisë vetëm në një plan, si një të tërë pa diferencimet e brëndëshme të saj. Me daljen në dritë të rendit të kapitalit u bë e domosdoshme lindja e një teoria që duhet të shpjegonte fenomenet sociale të kohës në kuadrin e kapitalizmit globalist, detyrë që e mori përsipër Karl Marksi dhe shoku i tij Frederik Engelsi. Ky i fundit na ka lënë një trashëgimi filozofike që nuk mund të anashkalohet me një të rënë të lapsit. Në këtë drejtim ai ka disa punime interesante qe e cekin edhe problemin e përsëritjes së të kaluarës sipas trinomit çvarrosje-ringjallje-rehabilitim. Sipas tij: “Në natyrë gjithëshka kryhet në mënyrë dialektike dhe jo metafizike (se ajo nuk lëviz brënda një rrethi gjithnjë të njëllojtë dhe që përsëritet vazhdimisht, por jeton një histori të vërtetë)” (Anti-Dyringu, f. 22). Kështu që Zotrote (ne ate kohe Petro Zheji ishte gjalle) nuk bën gjë tjetër veçse çvarros, ringjall dhe rehabiliton idetë metafizike të vjetra dhe këto kërkon t’ja injektosh gjuhës shqipe. Nuk e di se si janë punët me gjuhët e botës, por di se gjuha shqipe e formatuar nga Etërit e Shenjtë të Kishës Katolike Shqiptare është tepër e thjeshtë dhe, pas presionit të politikave antishqiptare, më duket shumë më e bukur se çdo gjë në botë, duke mos qenë kaq e vështirë sa e paraqet. Me keqardhje Të them se kështu siç e paraqisni Ju në punimin Tuaj Gjuhen Shqipe, ajo bëhet shumë e shëmtuar duke e humbur koloritin e dhënë në poemën  “Gjuha Shqipe” të Poetit Tonë Kombëtar Padër Gjergj Fishta, si një nga Baballarët e alfabetit të Gjuhës Shqipe.

15-“Dhe le të vijojmë tani më tej me “interpretimet”, pra me formulime e gjykime të rëndësishme duke u nisur nga ekuacionet simbolike të mësipërme.

Le t’i japim simbolit  ˜ vlerën e mëkatit dhe simbolit    atë të ndarjes. Duke qenë simboli ¡, duke u identifikuar (it. confondendosi) me Qendrën, mund të vështrohet edhe si simboli i Frymës, i Zotit, atëhere simboli     do të thotë ndarje nga Zoti.

Do të kemi në këtë rast këtë propozicion (që është i vërtetë apodiktikisht, mbasi është deduktuar krejt llogjikisht):

Mëkati ( ˜ ) është ( = ) ndarje (  ) nga Zoti

Dhe rigjejmë kështu përkufizimin klasik të mëkatit. Kjo është Teologji e Krishterë.”  (f. 106-107)

Në qoftë se bëhet fjalë për gjuhët e botës duhet ta pranoj se simbolizmi na e paska parashikuar monoteizmin dhe botën filozofike të saj, por në qoftë se fjala bëhet për gjuhën shqipe them se është e pamundur të realizohet kjo me simbolizmin Tuaj, pasi paraardhësit e largët të shqiptarëve nuk kanë njohur politeizmin e jo më te kene prodhuar monoteizmin. Kështu që nuk ka asnjë mundësi që simbolizmi shqiptar të rigjejë përkufizimin klasik të mëkatit. Tentativat për t’u injektuar shqiptarëve të sotëm autorësinë e monoteizmit të krishterë është më tepër se një marri apo budadallëk.

16-“Le ta interpretojmë tani simbolin ˜ si Botë Materiale dhe simbolin Φ si i/e të fundme, kufi, cak. Atëhere do të kemi:

              Botë Materiale ( ˜ ) është ( = ) e fundme (  )

Domethënë se ajo, bota ka një cak, një fund (  ) në Kohë dhe Hapësirë** (Shënimi thotë: Teoria moderne e “black-hole”)

Dhe kjo është Kozmollogji moderne” (f. 107)

17-“Le të marrim, gjithmonë duke u mbështetur në relacionin (4) (4. Ekuacioni 2 =  është një e dhënë e mendimit mitik që shqipja e pasqyron  në shumë mënyra, GH)

                                        ˜ = masa

                                        c= relativ

Mund të formulojmë atëhere këtë propozicion:

Masa (˜)  është ( = ) relative  (  c )

Rigjejmë kështu relativitetin e masës në Teorinë e Relativitetit***

Dhe kjo është fizikë moderne.”                                       

(shënimi thotë: Einstein jep edhe formulën “kuantitative” të kësaj mvartësie: formula) (f.107)

Edhe në funksion të të gjithë gjuhëve të botës nuk mund të pranohet kjo ide edhe sikur ajo të jetë e kopjuar nga filozofët e botës. Krijimi i parashikuesve të ngjarjeve historike të ardhëshme është një problem politik dhe aspak një realitet historik, por që të arrish ta shtrish  këtë parashikim edhe në zbulimet shkencore më duket një hap përfundimtar drejt vdekjes dhe kjo nuk është vështirë të parashikohet. Tipikisht kjo është shprehje e një idealizmi të kulluar dhe unë nuk e di se ku kërkon të dalë autori dhe çfarë kënaqësie ndjen ku si zor ta kuptojë njeri, përveç të Marrëve të madhështisë shqiptare, ku tek teoria e tij kanë gjetur tullën e dytë të themeleve të teorisë së tyre.

18-”Le të shohim tani se si shqipja na tregon jo vetëm për asgjësimin e lëndës, por edhe se si ajo mund të na tregojë edhe sasinë e energjisë së çliruar në këtë rast. Me fjalë të tjera, është e mundur, vetëm e thjeshtë nga analiza e shqipes (ashtu siç ne e kemi kryer atë), duke kaluar nëpër ekuacionet simbolike, që ajo na lejon të deduktojmë, të rigjejmë formulën e famshme të Einstein-it, një nga formulat më themelore të të gjithë fizikës, me fjalë të tjera, atë të energjisë së çliruar dhe masës së asgjësuar, të shkatërruar:

                                 E = Mc²

Kjo mund të bëhet në disa mënyra, për shëmbull me dy kode:

      E = llogjika e Tertium Datur  =  (x = -x)

      F = llogjika e Tertium Non Datur  = ( x = x )

Mund të shihet fare lehtë se kemi:

E² = (x = -x)² = (x² = (-x)²) = ( x² = x²)

dhe pra:

( X = X) = F

Pra kemi:

      E² = F

ose edhe:

                                                                        

      E = √ F

Por kemi përsëri:

E = O = Dritë = c (në notacionin e fizikës moderne)

F = ˜  = materie, masë = m (në notacionin e fizikës moderne)

Pra atëhere kemi:

 (E² = F) = ( O² = ˜ ) = (c² = m)

Pasi arritëm në këtë pikë, arsyetojmë kështu:

                Një njësi mase ( m ) çliron ( c²) energji

( M ) njësi mase, do të prodhojë atëhere ( Mc²) energji

Dhe ja kemi kështu formulën e Einstein-it:

E = Mc²     (f. 119-120)

U detyrova ta marr në konsideratë sa më të plotë të gjithë këtë ide të autorit për t’i treguar lexuesit se nuk kemi të bëjmë me ligje të imprenjuara në gjuhën e folur dhe të shkruar, por me rregulla të vendosura nga njeriu, të cilat autori kërkon t’i mistifikojë dhe vështirësojë në drejtim të kuptuarit të tyre duke e paraqitur situatën historike të lindjes së simboleve gjuhësore me një shkallë inteligjence më të lartë se sa e sotmja.

Vetëm një gjë nuk i ka shkuar ndërmënd autorit të librit dhe bashkëpunëtorit të tij fizikant: kjo formulë është e keqinterpretuar. Në realitet kjo formulë ka të tjera transformime që gjuha simbolike nuk mund ta zbulojë dot për faktin më të thjeshtë fare: është e panjohur për autorët. Ajo transformohet në raport  kohor // hapsinor = cost. = 1 dhe në këtë pikë fillon një lojë e re që e përmbys të gjithë pikëpamjen e autorit tonë dhe filozofinë që përdor. Ne realitet pretendimi i autorit të formulës (Ajnshtajni ka pretenduar se kjo formule nuk është shumë e saktë) është i pabazë kështu që ngelet për të argumentuar saktësinë e saj, por aspak sipas shpjegimit të paraparë nga fizikantët e sotëm (ajo duhet ndryshuar pikërisht në lidhjen e kohës së lindjes me shpejtësinë e zhvillimit). Është një përmbysje absolute dhe zëvëndësimi i një teorie me tendenca zgjidhje me zgjidhjen e vetë problemit. Pikërisht për të zgjidhur gjenezën e shqiptarëve të sotëm dhe gjuhën e tyre më 1977 u formulua në Shqipëri teoria e absolutizimit analitik (për këtë mund të shohësh artikullin “Raporti Kohor-Hapsinor, ose Teoria e absolutizmit analitik”, ndryshe: “Teoria e unitetit të materies” të publikuar në gazetën “Ndryshe” 24.07.2008, në internet: albanovaonline.com, 28.01.2008; Zemra Shqiptare, 15.06.2008, genchoti.com, tetor 2008). Të dhjetë pikat e kësaj teorie, që do t’i shohim në vazhdim, e quajnë të papranueshme të gjithë teorinë e autorit tonë.

Ate dite qe u zbulua gabimi ne interpretimin e kesaj formule (ka qenë vetë Albert Ajnshtajni që ka pretenduar se kjo formulë nuk është shumë e saktë, për këtë shih librin Albert Ajnshtajn: “Pikëpamjet dhe mendimet e mia”, f. 224, përgatitur për botim nga Prof. Dritan Spahiu dhe Prof. Zenun Mulaj, Tiranë 2005. Me hollësisht për këtë argument kam shkruar disa artikuj të publikuara në albanovaonline.com, genchoti.com: “Raporti kohor-hapsinor ose teoria e absolutizmit analitik”, “Konspekti i nje libri qe pretendoi se avancoi mbi A.Ajnshtajnin”, “Çfarë donte te zgjidhte teoria e Ajnshtajni”t, “Paradoksi i binjakëve dhe historia e njerëzimit”), ate dite u kuptua se ku qendronte gabimi dypermasor ne mendimin filozofik helen (për këtë më hollësisht shih artikullin ”Triumfi arbëror i Gjergj Kastriotit” në adresat e më sipërme); ate dite u kuptua gabimi i Zhan Zhak Rusoit mbi pabarazine sociale, duke e ngatërruar me padrejtësinë sociale (shih artikullin “Zhan Zhak Rusoi, pabarazia sociale dhe teoria e Karl Marksit” në adresat e mësipërme); ate dite u kuptua se dialektika e Hegelit nuk ishte e plote, nuk i ishte nenshtruar kohe-hapsires; ate dite e kuptua gabimi e Karl Marksit, mbi pabarazine kohore te lindjes dhe formimit te racave dhe popujve; ate dite u kuptua gabimi i Çarlz Darwinit mbi rolin e kohes ne seleksionimin natyror te qenieve te gjalle; ate dite u kuptua gabimi i Albert Ajnshtajni (megjithese une pretendoj se fizikanti me i PARE i njerezimit eshte keqinterpretuar) mbi tjetersimin e kohes ne saje te levizjes dhe varesine e kesaj te fundit nga koha e lindjes se ngjarjes. Problemi qendron ne interceptimin e gabuar qe njerezimi i ka bere kohes ku nuk ka shpetuar, sidomos, shkenca e historise qe eshte ne kete pozicion vetem per mode dhe aspak nje realitet shkencor. Ate dite u kuptua se shqiptaret kishin fituar mbi mendimin filozofik tradicional boteror, ate dite ishte zbuluar formula me e thjeshte e unitetit te materies dhe me kete te merret fund nje here e mire bota e interpretimeve individuale. Asgje nuk mund te ndodhe jashte kontinumit koho-hapsinor ne çdo ngjarje dhe raporti kohor-hapsinor e kishte zgjidhur teresine e enigmes se gjenezes se shqiptareve dhe gjuhës së tyre. Por gjërat duheshin parë nga fillimi dhe kjo përbënte të pamundurën për çdo individ. Duheshin përcaktuar patericat e mbështetjes intelektuale për të ndërtuat themelet e një teorie të pavdekshme në përputhje me vetë materien e pafundme në kohë dhe hapësirë; duhej përmbysur me çdo kusht realiteti formal i intelektualëve komunist e DISHEPUJVE te tyre të deritanishëm.

19-“Në këtë mënyrë shohim edhe këtu se si Shqipja kryen funksionin e një ure (it. ponte) mes fjalës së huaj dhe Mitit ose një fragmenti të tij që ajo, në mënyrë të pavetëdijshme, përshkruan. Ky rol “pontifikal” i Shqipes, siç u tha e siç u pa, është universal, domethënë vlen për të gjitha gjuhët, të lashta dhe moderne, në tërë përhapjen e tyre, qofshin ato të vdekura apo të gjalla. Kësisoj mund të thuhet figurativisht se Shqipja është si një Ponifex Maximus i të vdekurve e i të gjallëve.” (f. 135)

Ky përfundim ka nevojë të saktësohet diçka më përtej, pasi nuk bëhet fjalë për gjuhën shqipe të sotme, por për themelet e largëta të saj të çveshura nga influencat e relatorëve të popullit shqiptar. Që ka mundësi të ekzistojë ky pozicion për një gjuhë nëpër popuj të ndryshëm të Botës edhe duhet pranuar vetëm me një kusht: të gjithë ata popuj kanë kohëlindjen e tyre tepër të afërt (nuk ka rëndësi afërsia gjeografike) dhe baza gjuhësore e të gjitha këtyre lloj gjuhësh duhet ta ketë një bazament. Por populli shqiptar veçohet në këtë drejtim, pasi ai nuk ka pasur bashkëshoqërues paralel në kohë për një kohë shumë-shumë të gjatë (ndoshta disa miliona vjet) dhe rrjedhimisht gjuha e folur nga paraardhësi më i largët i shqiptarëve nuk mund ta ketë këtë veçori. E në qoftë se gjuha e sotme shqipe e ka këtë veçori që pretendon autori ynë, atëhere të jeni të sigurtë që kjo gjuhë nuk është ajo që ka folur populli shqiptar në agimet e veta historiko-biologjike, por gjuha e sotme shqipe është një gjuhë e imponuar historikisht nga relatorët e largët dhe të parë të tij; me sa kam kuptuar këta relatorë na paskan ekzistuar realisht dhe janë të fshehur pas emrit të pellazgëve hyjnorë, çka shpjegon të gjitha kontaktet , ngjashmeritë, aftësitë e gjuhës shqipe dhe rolin që na paska sot. Nuk ka asgjë për tu habitur veçse ngelet për të përcaktuar kohën dhe hapësirën e veprimit të relatorit më të parë të paraardhësve të shqiptarëve dhe lidhjen që ai ka pasur me popujt e tjerë të rajonit e përtej tij. Ngjashmëritë e etruskishtes me shqipen e sotme, greqishten e vjetër, latinishten dhe gjuhët neolatine duhet ta ketë burimin pikërisht tek ky relator fillestar.

20-Jepen shëmbujt, sipas autorit, që turqishtja ka marrë nga shqipja duke u mbeshtetur ne nje fantazi te shfrenuar ashkencore (f. 138-139)

Problemi i marrjes së fjalëve nga njëri popull tek tjetri nuk është kaq e vështirë sa e paraqet autori për t’ja nënshtruar një teorie që lidh gjuhësinë me matematikën dhe filozofinë. Përcaktimi i huazimit nuk bëhet me metoda të sofistikuar, por thjeshtë fare nga shkalla e zhvillimit social, që nga ana e vet përcaktohet nga shpejtësia e zhvillimit shoqëror. Është e pamundur që popujt me shpejtësi të vogël zhvillimi t’u japin fjalë nga fjalori i tyre popujve me shpejtësi të madhe zhvillimi. Kështu që është e pamundur që gjuha shqipe t’i ketë dhënë gjuhës turke, por këtu duhet të fshihet diçka tjetër dhe që lidhet me gjenezën e afërt të gjuhës shqipe, të paktën në këto 5000 vitet e fundit. Dhe pikerisht sipas Jusuf Shpuzes (Persiatje onomastike, Shkoder 2008) dhe Tahir N. Dizdarit (Fjalor i orientalizmave ne Gjuhen Shqipe, Tirane 2004) ekzistojne me mijera fjale shqip me prejardhje nga orienti sipas tabeles se meposhtme duke na dhene shembullin konkret te fjaleve te atyre gjuheve te imprenjuara ne gjuhen Shqipe:

Fjale te burimit arab                                                                   1460

Fjale te burimit persjan                                                                 505

Fjale te burimit turk                                                          1732

Ne kompozita arab.-pers. e anasjelltas                                    72

Ne kompozita arab.-turq. e anasjelltas                                             43

Ne kompozita turq.-pers, e anasjelltas                                             24

Ne kompozita turq.-ital. (karavapor)                                                  1

Ne turqisht-osmanisht me etomologji greke                                     77

Ne turqisht-osmanisht me etomologji latine                                      14

Ne turqisht-osmanisht me etomologji italiane                                   47

Ne turqisht-osmanisht me etomologji franceze                         19

Ne turqisht-osmanisht me etomologji hebraike                         27

Ne turqisht-osmanisht me etomologji hungareze                              10

Ne turqisht-osmanisht me etomologji sllave                                       5

Ne turqisht-osmanisht me etomologji gjermane                                  4

Ne turqisht-osmanisht me etomologji kineze                                      4

Ne turqisht-osmanisht me etomologji ruse                                         2

Ne turqisht-osmanisht me etomologji angleze                            2

Ne turqisht-osmanisht me etomologji serbe                                       2

Ne turqisht-osmanisht me etomologji spanjolle                           2

Ne turqisht-osmanisht me etomologji portugeze                                 2

Ne turqisht-osmanisht me etomologji polake                                      2

Ne turqisht-osmanisht me etomologji bizantine                          1

Ne turqisht-osmanisht me etomologji rumune                            1

Ne turqisht-osmanisht me etomologji holandeze                                1

Ne turqisht-osmanisht me etomologji sanskrite                          1

Ne turqisht-osmanisht me etomologji bullgare                            1

Me prejardhje te dyshimte                                                    236

Fjale qe s’perfshihen ne fjaloret turko-osmanisht                            104

Te burimit turk ne greqisht                                                                3

Te burimit turk ne serb.-kroat.                                                           1

                           

4 406

Petro Zheji nuk ka ndjekur kete rruge, por ka vene ne perdorim fantazine duke arrire ne perfundimin se gjuha turke ka marre nga Gjuha Shqipe.

21-“Mund të vazhdonim kështu ad infinitum, duke i qëndruar kurdoherë besnik kësaj pikëpamjeje, domethënë faktit që Shqipja u jep mundësi fjalëve të të gjithë gjuhëve të Botës të pajtojnë në vetvete formën me brendinë që gjer tani kanë qenë konsideruar krejt të shkëputura mes tyre e pa asnjë lidhje apo raporti të çfarëdoshëm, përveç atij të një konvencionaliteti te zbrazët dhe të rigjejmë kështu psenë e tyre, identitetin e tyre të vërtetë e të humbur.” (f. 141)

Kjo është analoge me pikën 18 të analizës dhe nuk përjashtoj mundësinë e barazisë së identitetit të gjithë popujve të botës vetëm me një kusht: të kenë shpejtësinë e zhvillimit social të afërt. Unë pretendoj që, kjo e fundit, është parametri përcaktues i të gjithë dinamikës sociale të njerëzimit për të gjitha kohërat dhe baza e zhvillimit të njerëzimit brënda kuadrit të ekzistencës së racave, por qe praktikisht perben qellimin final te Njerezimit ku fantazia ka permasa te shfrenuara.

22-“Duke qenë se simboli c mund të interpretohet në teorinë e Algoritmit edhe si relativ, relativitet, atëhere mund të pohojmë se konceptet apo nocionet e masës, të ligjit, të kauzalitetit etj. etj., janë të gjithë relative dhe si të tillë i përkasin fizikës relativiste. Ja përse Einsteini, themeluesi i Teorisë së relativitetit, i kundërvihej kaq shumë ideve të fizikës kuantike lidhur me rënjen (it. intenibilita) e të tilla koncepteve bazë për fizikën klasike siç është përcaktueshmëria, ligji, bashkëveprimi e kështu me radhë në fizikën e “des profondeurs”.

Teoria e Relativitetit, së paku në aspektin e vet cilësor (relativitet i Hapësirës, i Kohës, i lëvizjes, i Masës etj. etj.) mund të deduktohet thuajse në mënyrë automatike nga Algoritmi Simbolik.” (f. 154)

Në fakt duhet të jetë e kundërta, nuk është gjuha që dedukton teoritë fizike, por duhet të jetë ideja fizike ajo që shpjegon fenomenet gjuhësore për faktin më të thjeshtë fare: ka lindur pas gjuhës. Raportet kohore të jetës dhe lindjes se fenomeneve shoqërore i nënshtrohen rigogozisht faktorit shpejtësi dhe, kur kjo e fundit përcaktohet nga koha e lindjes, nuk ka asnjë mundësi, qoftë dhe teorike, të kemi mundësinë që fenomenet gjuhësore të shpjegojnë fenomenet fizike, kur këto të fundit nuk kanë lindur akoma në planin konstatues. Ideja e mësipërme është një shprehje e idealizmit filozofik tepër të kulluar dhe unë nuk e di se çfarë mund të përfitohet prej saj.

23-“Ky studim niset nga fakti se gjuha është krijuar në një epokë, kur një mentalitet tjetër, kur një vizion tjetër për botën, të cilin autori e quan primordial apo arketipal, ishte ende i gjallë dhe imponohej. Por nëse për të zgjidhur problemin e Gjuhës, ne do të niseshim nga mentaliteti ynë modern, kjo do të thotë se do të kishim bërë, siç thuhet bukur në popull, një vërë në ujë dhe, ç’është më e keqja, do të arrinim në përfundimin e gabuar se gjuha ka një karakter thjeshtë formal dhe konvencional, se ajo nuk është gjë tjetër veçse një mjet i thjeshtë komunikimi ashtu siç ka edhe mjete të tjerë të tillë.” ( f. 157)

Interesant është fakti se për gjëra madhore autori ose hesht, ose kalon në pozicione sekondare, e më tej, duke anashkaluar thelbin e problemit. Jam i bindur se kjo i ka ndodhur ngaqë është mbështetur në një metodikë të vjetëruar dhe nuk ka mundur të heqë dorë. Ai e ka kuptuar shumë mirë se gjuha që flasin sot shqiptarët është një gjuhë e imponuar dhe nuk i përket ilirëve të lashtë. Pikërisht kjo nuk është thënë asnjëherë dhe autori i ka pasur të gjitha mundësitë dhe faktet për ta argumentuar bindshëm e pse jo dhe përfundimtare. Kështu që autori duhet të thoshte edhe diçka tjetër: kjo gjuhë mund të jetë themeli i gjuhës së folur, ku përfshihet edhe gjuha shqipe, por ajo nuk është gjuha e jonë, siç nuk është i yni dhe alfabeti, e këtu nuk ka asgjë të keqe. Edhe kjo nuk është thënë kurrë dhe duhet zbuluar arësyeja përse është heshtur në këtë drejtim. Kujt nuk i ka përlqyer fakti që gjuha e sotme shqipe nuk është produkt i popullit shqiptar? Në vazhdim autori ka tendencën për ta përjashtuar metodën analitike të studimit nga e sotmja drejt së kaluarës duke e mundur te fshihet pas mentalitetit. Nga ana tjetër tendenca për ta paraqitur gjuhën në një pozicion më të lartë se strukturat e tjera sociale, autori pretendon se ajo nuk shërben vetëm për komunikim. Karakteri hapsinor i çdo strukture sociale dhe produkteve specifike është i lidhur me kohën e çfaqjes në histori në raport me lindjen e njeriut dhe në këtë drejtim gjuha paraqitet, me sa di une, e barabarte me vet njeriun dhe detyrimisht ose paraqet anën me të thjeshtë të njohjes, ose më të komplikuarën. Në rastin e parë gjuha ka parametra shumë të thjeshtë dhe shërben për të zbuluar botën e relacioneve e jo më tutje, kur në rastin e dytë përbën një komplikacion, të lidhur me trurin, që si zor të zbulohet ndonjëherë (e kundërta e kësaj do të thotë që njeriu arrin të  njohë shkallën më të lartë të organizimit të materies, baras me vetveten – gjë e pamundur). Kështu e gjithë kjo analizë reduktohet në qëllimin për të zbuluar gjenezën më të parë të gjuhës që flasin sot shqiptarët.

24-“Autori mendon se të gjitha gjuhët kanë dalë nga “shpërbërja” (smembramento) i një Gjuhe-Nënë simbolike të vetme, mendim ky që rikonfirmohet (me një numër shumë të madh shëmbujsh të paraqitura nga autori), nga mundësia për të realizuar në të gjitha rastet atë që ai e quan, duke përdorur një shprehje latine, Reductio ad Algorithmum.” (f. 167)

Kjo bie në kundërshtim me pikën 9 të analizës sonë, pasi atje autori ka pranuar ekzistencën e gjuhëve të vjetra duke realizuar diferencimin kohor; ndërsa tani autori kërkon që lexuesi të besojë ekzistencën e pemës gjuhësore, duke krijuar një barazi formale me pemën biologjike të njeriut në Tokë; këtë gjë e ka paraqitur në faqet e fundit të pjesës së dytë. Me sa duket ai kërkon t’i vërë moshë kësaj peme dhe mbi këtë bazë të ndërtojë historinë e Njerëzimit. Është një metodikë tepër e vjetër së cilës i ka dalë boja shumë-shumë përpara dhe është po aq e vjetër sa teoria e Ptolemeut mbi gjeocentrizmin kozmik.

Pjesa e Dytë

Në të vërtetë kjo pjesë është një libër me përmbajtje filozofike ku autori shpalos botëkuptimin e tij idealist dhe kërkon që ta paraqesë përpara shqiptarëve si një arritje të shkencës postkomuniste. Lexuesi këtë duhet ta ketë parasysh kur e lexon, qoftë dhe në këto komente.

1-“Gjer para pak kohësh mendimi mitik vështrohej si qesharak, absurd dhe i rremë. Por aty nga fillimi i gjysmës së dytë të këtij shekulli e veçanërisht gjatë këtyre dekadave të fundit, në mos po edhe më herët, opinioni për të ndryshon, dhe një punë e madhe bëhet sot në tërë botën për një kuptim më të thellë të këtij mendimi si edhe për një rivlerësim të tij.” (f. 21)

T’u imponosh shqiptarëve të sotëm stadin idealist të filozofisë pa e ditur se çfarë përfaqëson ai në realitetin social të popujve do të thotë t’i fusësh kokën në ujë dhe ta asfiksosh. Kjo gjë bëhet edhe më e keqe po të kemi parasysh se nga vinë shqiptarët pas 1991-shit. Megjithëatë kjo frazë e autorit është e aftë të na shpjegojë se çfarë përfaqëson ai në realitet dhe produkt i kujt është. Faktori kohë nuk i ka dhënë mundësi autorit të kuptojë që pikërisht ky faktor është që përcakton pozitivitetin, thellësinë specifike, komplikacionin, etj. e të gjithë komponentëve, qofshin objektivë apo subjektivë, të botës njerëzore. Duke mos ditur rolin që luan koha në zhvillimin e tyre ai  nuk ka asnjë mundësi si të përcaktojë “punën e madhe” që na u bënkërka sot për kuptimin e një veprimtarie subjektive që nuk mund të kuptohet asnjëherë, përveç faktit të paralajmërimit të vdekjes së rendit shoqëror që i prodhon ose i mbart ato. Analiza historike e idealizmit filozofik tregon parametra të tjerë nga ato që mundohet autori të na imponojë. Ai kërkon të fusë në botën shqiptare botën e filozofisë idealiste pa i shkuar ndërmënd se shqiptarët, me zhvillimin social që disponojnë dhe tendencën e këtij disponimi jo vetëm që nuk janë të aftë të prodhojnë filozofi të këtij kalibri, por as ta përthithin dot. Fjala nuk bëhet për individin, por për bashkësinë e tyre; dhe uniteti i kësaj bashkësie me këtë lloj filozofie është i pamundur të realizohet. Problemi duhet parë në aspektin filozofiko-historik duke përcaktuar më përpara menyrën e lindjes së filozofisë dhe formave të saj në stadin më të parë të historisë së filozofisë, problem i cili është akoma në heshtje, pasi asnjeri deri më sot nuk na ka shpjeguar arësyen përse duket sikur idealizmi filozofik ka lindur përpara materializmit dhe çfarë përfaqëson i pari në realitetin historik të njerëzimit. Duke anashkaluar problemin themelor të filozofisë dhe degët e saja, autori kërkon të vërë në podium idealizmin filozofik pas rënies nga pushteti të materializmit dialektiko-historik, që në thelb ka qenë bolshevizëm antimaterialist, duke e paraqitur në një shkallë superioriteti edhe pse idealizmi filozofik, duke mos pasur asnjë objekt konkret material (në thelb të problemit idealizmi filozofik ka si objekt vetëm pjesën e padukshme dhe të pazbulueshme të ndërgjegjes së individit dhe e merr në konsideratë vetëm pasi ka vdekur) nuk ka se si të ketë zhvillim, histori dhe përmbajtje. Kundërshtia që ka pasur ai nga sfera të caktuara, qofshin dhe akademike, nuk është bërë nga pozita materialiste, por nga ato të mos kuptimit universal të filozofisë dhe në këtë drejtim faji është i shkollës komuniste që çdo gjë u mësoi shqiptarëve për 45 vjet, por elementët më fillestarë të materializmit filozofik nuk u a mësoi dot. Kjo do  të thotë që arsimimi në Shqipëri ka ndjekur rrugën e çekiçit kur i bie dërrasës për të marr vesh gozhda.

2-“Një tjetër karakteristikë themelore e mendimit mitik është “pozimi i Qëndrës” që përcaktohet si Coincidentia oppositorum (përputhja e të kundërtave) dhe që identifikohet në instancë të fundit me ZOTIN.

Duke treguar me x dhe –x të kundërtat (që mund të jenë çfarëdo) mund të shkruajmë:

    Qëndra  =  Coincidentia oppositorum  =  (x = -x)   (f. 24)

Në fakt ky është një modifikim i filozofisë së Ptolomeut dhe një tendencë për ta bashkuar me Hegelin dhe teologjinë. Si zor që ta kuptojë njeri këtu në Shqipëri, le pastaj që ta pranojë. Megjithëatë do të ishte më e saktë që autori ta na tregonte dhe dinamikën e këtij miti përpara se të linte shteg për interpretim; pasi në këtë rast, duke e lidhur me monoteizmin filozofik, do të na çonte në komentet e pikës 1. Sot në Shqipëri nuk është ndonjë vështirësi e madhe për të predikuar në emër të Zotit, por qëllimi është për të zbuluar se çfarë përfitimi kemi prej saj. Nuk është koha para e para dy shekujsh kur Etërit e Klerit Katolik Shqiptar punuan për të arsimuar popullin tonë me kulturën dhe karakterin e europianit sipas formulës: Feja e shqiptarit asht shqiptaria. Puna është t’u mësohet politikanëve shqiptarë se çfarë do të thotë dy polaritet në politikë dhe këtë gjuha e autorit tonë nuk e thotë dot. Nuk e di pse, por unë pretendoj që politikanët shqiptarë as një polaritetin e politikës nuk dinë dhe e gjitha kjo lidhet me shkollën që kanë bërë shqiptarët para 1991-shit. Ja përse formalizmi filozofik është ai që shoqëron këtë libër nga fillimi e deri në fund.

3-“Le të interpretojmë tani  si fund, i fundëm (it. finito) dhe ˜ si Botë materiale.

Mund të formulojmë atëhere këtë gjykim:

         “Bota materiale (˜) është (=) e fundme ()”

Kjo do të thotë, me fjalë të tjera, se:

“Bota ka një kufi () në Kohë dhe në Hapësirë” (f. 63)

Në këtë intepretim të autorit ka diçka që nuk përputhet me pikëpamjet e deritanishme. Në qoftë se pranonte se simbolet janë primare nga konceptet, në lidhje me gjuhën (pika 12 e komentit në pjesën e parë: gjuha i referohet simboleve jo koncepteve) tani është në një pozicion që duhet të saktësojë një koncept, përpara se ta përmbysë simbolin. Grup fjala Botë materiale është e pasaktë pasi përbëhet nga dy elementë të kundërt në planin konceptual: bota nënkupton ambientin rrethues, globin tokësor, hapësirën kozmike, ndërsa fjala materiale nënkupton materien e pafundme në kohë dhe hapësirë dhe rrjedhimisht shpjegimi sipas gjuhës së simboleve përmban dy të kundërta që nuk përbashkohen dot as në kohë dhe as në hapësirë duke mbetur thjeshtë koncepte me koefiçient përcaktueshmerie të kundërt: njëri i fundëm në kohë dhe hapësirë (bota) dhe tjetri i pafundëm në kohë dhe hapësirë. Është i njëjti gabim që bëri Lenini me formulën e materies çka do të thotë se idealizmi filozofik ka qenë pjesë e bolshevizmit filozofik. Lufta filozofike midis Mahu-t dhe Leninit ka qenë një luftë brënda llojit (shih: Materializmi dhe Empiriokriticizmi të V.I.Lenin)

4-“Falë Algoritmit Simbolik (artikullim llogjik i Mendimit Mistik) muret që ndajnë aspektet e ndryshme të realitetit, pikëpamjet e ndryshme sipas të cilave shihet dhe gjykohet ky Realitet dhe që nuk janë gjë tjetër veçse shkencat, fillozofitë, fetë e artet e ndryshme…bien, duke na treguar e bërë fare të qartë se të gjitha degët e ndryshme të Dijes, qoftë edhe në kohëra e vënde të ndryshme, thonë, në fund të fundit, në esencë, të njëjtën gjë.” (f. 73-74).

Autori, duke mos ditur bazat e materializmit dialektik, paska një sëmundje nga e cila si zor të shpëtojë pasi po e hasim gjithmonë e më shpesh në këtë pjesë: përbashkoka dy të kundërta në përmbajtjen e kritikës çka më çon në përfundimin se ai në këtë aspekt tregohet thjeshtë formalist. E gjithe kjo panorame, e raportit realitet//njohje nuk ka vlera per te sotmen, por per fundet e rendeve shoqerore deri ne fundin e races njerezore ne Toke. Por une jam i bindur se autori nuk e di lidhjen e ketij raporti me kohen qe po jeton realisht ai, pasi ne te kunderten do te kishte kuptuar qe kjo lloj filozofie qe perdor eshte karakteristike per produktin intelektual te atyre popujve qe e kane kryer detyren historike brenda nje rendi shoqeror dhe kerkojne te vendosin marredhenie te reja te prodhim-shkembimit. Akti i pare i kesaj kerkese eshte shprehja me ane te botes se filozofise, por jo e cfaredo lloj filozofie dhe ketu qendron ajo qe nuk di autori. Nga te gjitha format idealiste te perdorura ne praktike vetem tre jane identifikuar sakte, por gjithmone te lidhura me hope cilesore te mepastajme qe i kane sjelle njerezimit zhvillimin e deshiruar. Keshte kultet pagane i kane paraprire ndarjes se punes dhe kete e njohim tek iliret bindshem, por jo deri ne aktin e ndarjes se punes. Kete te fundit ilireve ja kane mesuar te tjeret dhe ne kete pike ata kane mbetur ne klase. Filloi faza fisnore e rendit te komunes, ose, e thene ndryshe, filloi shkaterrimi i rendit komunar dhe pergatija e njerezimit per rendin shteteror. Pastaj erdhi koha e politeizmit i cili i parapriu formimit te institucioneve fetare politeiste, lindjes se shkrimit, lindjes se shkollave, vendosjes se te drejtes shteterore dhe, se fundi, vendosjes se rendit shteteror skllavopronar. Pastaj erdhi koha e monoteizmit i cili i parapriu lindjes se institucioneve fetare monoteiste dhe tendencen drejt lirise: u vendosen marredheniet feudale. Deri ne kete moment idealizmi filozofik pat qendruar ne hije dhe i fshehur pas ideve fetare dhe kur keto te fundit e kryen detyren e tyre historike perfundimisht (kjo duket me momentin e transformimit te institucioneve fetare monoteiste ne institucion politik –karakteristike kjo tipike vetem ne racen e bardhe) doli ne skene kjo forme filozofie. Por tani autori duhet te pergatise lexuesin per te rejat qe duhet te hase njeriu nen drejtimin e idealizmit filozofik perpara se njerezimi te shtrihet ne shtratin e vdekjes, epoke e cila eshte teper larg fundit te vet, sidomos per popullin shqiptar. Atehere shtrohet pyetja: perse sherben konstatimi i raportit realitet/njohje me ane te simbolikes? Kjo do te thote se idealizmi filozofik shqiptar eshte po aq formalist sa ka qene ne agimet e veta nder popujt e zhvilluar duke treguar panevojshmerin e vet praktike.

Pastaj renia hipotetike e shkences, arteve, filozofise mund te pranohet per sa kohe qe ne analizojme pergjithesisht rendet shoqerore ku jeton njeriu, por per fene kjo nuk mund te thuhet, pasi feja ka nje detyre pertej simbolikes fantastike e cila shprehet me postulatin: Njeriu lind pa fe, por vdes me fe dhe ketu duhet kuptuar roli real i fese dhe forma e re qe po lind (besimi ne boten pertej tokesore, drejt alieneve). Eshte nje problem qe simbolika nuk e konstaton dot, pasi autori as qe e njeh si problem.Ne kete pike materializmi i shekullit te XIX ngeci per shkak te nje gabimi ne mendimin filozofik helen duke na cuar ne kerkesen per te zgjidhur menyren se si lindin idete fetare dhe format e filozofise. Po te kishte bere kete autori do te kuptonte se perfundimet e arritura nepermjet analizes se simboleve nuk te con ne zgjidhjen e asnje problemi, por vetem ne komplikacionet e tyre duke mos perfituar asgje, por kjo nuk eshte detyra e filozofise dhe e njohjes.

5-“Kjo do të kuptohet (ekzistenca e figurave simbolike në E) edhe më qartë po të jetë se në formulën e mësipërme do të zëvëndësojmë F me ˜ (Botë materiale, “Mbretëria Tokësore”) dhe E me O (Bota spirituale, “Mbretëria Qiellore”).

Në këtë rast do të kishim:

                ˜                 =                   §

                  ¯                                       ¯

Bota materiale                Bota spirituale    (f. 79)

Me kete konstatim autori nxjerr ne drite faktin se raporti bote materiale/bote njerezore perbehet nga dy elemente te barabarte e cila po te perkthehet do te thote qe materia eshte e barabarte me ndergjegjen dhe ne kete rast nuk na ngelet gje tjeter vecse te pranojme qe ne mos qofshim te perjetshme jemi afer saj. Pra kemi te bejme me nje nga problemet kryesore te filozofise, por jo kryesorin. Me gjithe deshiren e mire te autorit per te barazuar vetveten me fantazine ne perjetshmeri, ai nuk mund te shkoje me larg se barazia e elementeve te mesiperm per sa kohe qe ka fryme. Me vdekjen e njeriut ekuacioni i mesiperm nuk ka me kuptim dhe respektivisht bota spirituale nuk ekziston, kur ajo materiale vazhdon rrugen e vet transformuese ku njeriu pret te perserise vetveten ne nje shkalle edhe me te larte, por ne nje vend tjeter dhe sipas nje forme tjeter organizimi specifik material. Ekuacioni i mesiperm e perjashton kete perfundim duke barazuar te pafundmen me te fundmen dhe me kete ta permbyse veteveten se bashku me idealizmin filozofik. Ne te kunderten, cfare kuptimi dhe cfare perfitimi kemi nga barazia e botes materiale me ate spirituale?

6-“Pra Shkenca (klasike) del se është materialiste edhe sipas Algoritmit tonë Simbolik, del se ajo nuk e njeh dimensionin E, se ajo nuk e njeh Paradigmën Holografike…

Kjo pra do të thotë edhe një gjë tjetër: se shkenca e re, mendimi i ri holografik shënon, ndër të tjera, triumfin e Idealizmit mbi Materializmin.” (f. 108)

Une nuk do te kisha deshire t’i kundervihem autorit ne planin individual, por qe te nisesh te studiosh fusha te tera dhe te arrish ne perfundimin mbi triumfin e idealizmit ndaj materializmit pa treguar me perpara se si lindin ato ne planin praktik do te thote se gjitheshka eshte formaliste dhe pa asnje domethenie. Ne kete fushe me rendesi duhet te ishte zbulimi i menyres se lindjes te idealizmit filozofik, ke ka si paraardhje dhe kushtet sociale te lindjes pasi te gjitha keto do te tregonin dhe rendesine praktike ti kesaj fushe, dmth se per cfare sherben. Te njejtat gjera mund te thuhen edhe per krahun tjeter, vetem me sa di une jane bere disa meditime filozofike ne kete drejtim keshtu qe edhe mund te perserisim dicka.

Neqofte se filozofia materialiste lind si rezultat i bashkeveprimit njeri-natyre duke pasur si paraardhese te vet veprimtarine praktike te njeriut, filozofia idealiste nuk e ka kete lidhje dhe kete varesi. Ne planin praktik materializmi ka pasur gjithmone si objekt lidhjet e njeriut me natyren, kurse idealizmi filozofik ka pasur gjithmone lidhjen e mendimit me fantazine cka do te thote se midis dy filozofive nuk ka asnje kontradikte, dmth kunderti te thelbit nuk kemi. Ne qofte se materializmi ka qene i lidhur gjithmone me veprimin praktik te njeriut mbi natyren kjo do te thote se kjo lloj filozofie ka qene e varur nga rendi shoqeror dhe ne perputhje me zhvillimin e cdo rendi social; prandaj dhe duket sikur kjo filozofi ka oshilacionet e veta. Ne ate shkalle qe prodhimi shoqeror rri kundrejt zhvillimit te njeriut ne po ate shkalle rri materializmi filozofik kundrejt botes njerezore, dmth varesia eshte absolute. Krejt e kunderta ndodh me idealizmin filozofik, i cili duke mos pasur asnje lidhje paraardhese me veprimtarine konkrete te njeriut (ne te vertete ajo e ka nje te tille, vecse te lidhur me fundin e cdo organizimi konkret te pakten ne planin kohor, e cila mund te zbulohet me lehtesi pasi lindja e ideve idealiste eshte e lidhur me paralajmerimin e vdekjes se sistemeve ekonomiko-shoqerore, cka do te thote se dueti lindje-vdekje eshte jo vetem parajmerim i elementeve te vet, por ajo perben te vetmin lidhje varesore te filozofise me praktiken njerezore dhe per kere aresye nuk ka permbajtje, zhvillim, dhe thelb) nuk ka se si te sherbeje si teori per te zberthyer fenomenin e njohjes njerezore ne adrese te natyres. Te pakten, teorikisht, eshte e pamundur qe idealizmi ta munde materializmin ne planin praktik. Por ka nje vecori te lidhur me praktiken njerezore; ne qofte se materializmi filozofik behet i domosdoshem pergjate proceseve te zhvillimit te cdo rendi social ajo behet e tille ne momentin qe forcat prodhuese arrijne pjekurine e vet specifike dhe jo me perpara. Kjo do te thote se ky materializem behet zgjidhesi i problemeve te kohes duke u varur plotesisht nga niveli i zhvillimit te ketyre forcave dhe jeton bashke me to per sa kohe qe mendimet behen realitet. Ne momentin qe keto mendime nuk perputhen me realitetin historik kerkohet kompesimi hapsinor dhe ndryshimi i menyres se prodhimit, por qe forcat prodhuese nuk mund ta perballojne dot pasi ato kane shteruar ne drejtim te prodhimit sipas parimeve ekzistuese, atehere materializmi filozofik pushon se ekzistuari sipas hapesires se aplikimit, atehere lind idealizmi filozofik si nje kompesim i paaftesise se rritjes se prodhimit. Kjo e fundit perben vdekjen e rendit ekzistues ku idealizmi filozofik e sheh veten fitimtar dhe te vetem. Eshte kjo aresyeja perse krijohet dukja sikur idealizmi e suprimon materializmin. Eshte plani kohor ai qe e krijon kete pamje, vetem se kjo pergjate vdekjes se rendit shoqeror dhe jo me perpara. Nuk eshte reale, por krejtesisht artificile ekzistenca e njekoheshme e ketyre dy rrymave filozofike dhe kjo lidhet vetem me individin e aspak me prodhimin. Pikerisht kete faze dhe kete menyre jetese shfrytezon bota idealiste per ekzistencen e vet, aktivitet te njekohshem te dy filozofite nuk duhet te kene. Ekzistenca paralele ne kohe tregon se njera prej tyre ka prapavije politkike duke i sherbyer kesaj te fundit. Pikerisht eshte kjo aresyeja perse historia kerkon ne skene nevojen e revolucionit social dhe perse idealizmi filozofik perfaqeson vdekjen e rendeve shoqerore, kur materializmi filozofik dinamiken zhvilluese te ketyre rendeve. Jam i detyruar t’i them te gjitha keto per t’i treguar lexuesit formalizmin e filozofise qe perdor autori per t’i nxjerre fitimtar idete e tij, por progres te zhillimit te mendimit filozofik nuk ka. Defekti i materializmit te sotem (duke perfshire edhe marksizmin e proletareve) eshte paaftesia per te shpjeguar ne menyre materialiste menyren se kush e percepton per here te pare ZOTIN (ZOTI nuk krijohet ne asnje forme, por Ai perceptohet dhe ky eshte perfundim materialist shkencor dhe jo ndryshe), si lindin Idete Fetare dhe kush i formulon per here te pare, si lindin Institucionet Fetare dhe kush eshte pronari me i pare i tyre. Perse keto Institucione marrin persiper dinamiken zhvilluese te Races Njerezore ne Toke dhe perse cdo gje qe perdor Njerezimi ka si zanafille Njeriun e Fese. Ne kete drejtim autori yne ka bere nje pseudo-rrokade formale pasi nuk ka zgjidhur problemin me kryesor te ZOTIT, Ideve Fetare dhe Institucioneve te ketyre te fundit (ky eshte problemi me kyc dhe me i pashpjeguar nga Materializmi Filozofik).

7-“gjuhët e para i kane treguar dy koncepte te kunderta me te njejten fjale, si edhe se krijimi i gjuhes lidhet me Inkoshientin dhe jo me Koshientin, si edhe pra atehere si rrjedhim, se gjuhet e para kane qene simbolike dhe jo konceptuale. Dhe nuk mund te ishte ndryshe. Edhe kjo sepse gjersa gjuha ngrihet, sic kemi pare, si themelin e saj mbi mendimin mitik, dhe me qene se mendimi mitik pozon si reference Qendren dhe akauzalitetin  [Qendra: (x = -x) = – 1  =  akauzalitetin ], ky mendim nuk mund te shprehej ndryshe, ne menyre adeguate, vecse me simbole.” (f. 147)

Kjo duhet te kete vlera ne popujt me shpejtesi te madhe zhvillimi, por per rastin shqiptar kjo nuk ndodh dhe ketu tregohet perse autori kerkon te pergjithesoje nje dukuri qe per shqiptaret nuk vlen. Formalizmi filozofik ne kete rast kthehet kundra tij dhe injektimi i botes se simboleve tek shqiptaret e rrotullon boten e gjenezes se tyre nga autoktonia absolute ne ardhjen e tyre sipas ideve indoevropiane, qe do te thote permbysje e realitetit historik nga ngjarja ne fantazi. Ne qofte se do te pranonim se bota e simboleve ka nje fare vlere tek popujt e zhvilluar, per popullin shqiptar kjo bote nuk vlen pasi hapesira filozofike dhe niveli i zhvillimit te shkences qe merret ne konsiderate ne kete liber nuk eshte as veper e shqiptareve dhe paraardhesve te tyre dhe as pasoje e veprimtarive te tyre; por shpejtesia e zhvillimit social qe mbartin shqiptaret dhe paraardhesit e tyre (mbi kete baze argumentohet sakte gjeneza e shqiptareve dhe autoktonia absolute e tyre) eshte e afte te argumentoje se e cfare shkalle zhvillimi eshte mendimi filozofik shqiptar, te pakten ne keto 500 vite e fundit dhe kjo duhet zbuluar pikesepari per te pare se cfare ndodh me mendimin filozofik idealist shqiptar, perse nuk ekziston ai tek populli yne dhe cfare ndodh nga imponimi filozofik idealist ne mendimin social shqiptar. Por gjithsesi te ndodhe ngadalesim ne zhvillimin specifik shqiptar nuk mund te arrihet keshtu qe e vetmja shprese eshte tjetersimi i shqiptareve nga nje bote deri tani te njojteshme ne nje bote ireale dhe te paditur kurre. Te pakten shqiptaret le te mesojne identitetin e tyre perpara se te fluturojne me fantazine e tyre te cfrenuar. Me keqardhje konstatoj se shqiptaret jane akoma edhe sot brenda botes se tyre inkoshiente dhe koha e lindjes se idealizmit filozofik eshte teper-teper e parakohshme, antihistorike e per kete aresye dhe antishqiptare. Autori duhet ta kuptoje se ndodhet ne pozicion te kundert me zhvillimin autokton te shqiptareve dhe kjo si rezultat i edukimit te tij privat. Si veshtire qe bota e tij individuale te krijoje nje bashkesi idealistesh filozofe te afte per te realizuar nje levizje sociale progresive ne Shqiperi (te pakten ky duhet te jete qellimi i cdo intelektuali qe nuk di se cfare eshte puna fizike le pastaj kombinimin e tyre).

8-“Sanskritishjta e rikonfermon nje gje te tille ne nje menyre krejt transparante sic kemi pare me matra (matje) dhe matra (materie). Shtojme mbi kete se ky eshte vertet nje mit kozmogonik, por nje pohim i tille rikonfermohet edhe nga shkenca me bashkekohese (Fizika Kuantike) sipas se ciles:

Realiteti material krijohet gjate procesit te matjes

Ky eshte nje moment kur Miti dhe Shkenca takohen, kur si njeri si tjetri thone, seicili ne gjuhen e vet, te njejten gje. Raste te tilla takimi mes mendimit Mitik dhe Shkences bashkekohese jane te panumerta.” (f. 169)

Autori, duke deklaruar botekuptimin e vet (pika 6 e komentit ne kete vellim), e paska pasur qellimin per te arritur ne kete perfundim, pasi vetem tani ai mund te deklaroje primatin e subjektes mbi objekten, ose, e thene me gjuhen e vjeter, karakterin paresor te ndergjegjes karshi materies. Por mendohet te krijoje nje klime me te zbutur pasi pranon bashkekohesine e mitit me shkencen, dmth te teorise me praktiken (per kete nuk do te jete dakort), te subjektes me objekten, por e gjithe kjo djalloset kur pranon subjektin primar ne raport me realitetin deri ne ate mase sa realiteti nuk ekziston pa procesin e subjektit. A nuk ishte kjo pikepamja e idealizmit subjektiv pergjate shekullit XVIII-XIX ne Europe? C’pune ka shqiptari, i sapodale nga epoka e barbarise komuniste me Europen kapitaliste? A e kupton lexuesi qe autori kerkon te pajtoje dy faza cilesore sociale midis tyre vetem per nje qellim: t’u atribuoje paraardhesve te shqiptareve te sotem boten e simbolikes me nenkuptimin se ata dikur na paskan qene filozofe me reputacion. Ne qofte se Fizika Kuantike na pretendoka se realiteti material na u krijonkerka gjate matjes, atehere ne duhet te pranojme se procesi i matjes eshte analog me marredheniet e riprodhimit njerezor, ku kjo e fundit percakton zanafillen e qenieve njerezore ne stadin me fillestar te tyre. Ne qofte se autori kerkon te veteshpallet si themeluesi i shkolles filozofike idealiste e ka gabim pasi themelet e kesaj shkolle i ngriti rendi enverist dhe shkolla shqiptare ka qene fillim e fund nje pasoje e idealizmit filozofik qe shpaloset me formalizmin deduktiv, i cili, nga ana e vet, eshte prodhuesi i studiuesve postkomuniste ku permbledhet dhe klubi i te Marreve te madheshtise shqiptare.

9-“Keshtu pra Gjuha me polisemantizmin e fjaleve te saja ruan te paprekur ne shekuj nje thesar te pacmuar informacioni fillosofik e shkencor, gje per te cilen duhet t’ia dime per nder….” (f. 179)

Kjo do te ishte e vlefshme ne qofte se gjuhen nuk e krijon njeriu, por bota e alienve. Por duke qene se gjuha merret si nje nder elementet e transformimit te antropomorfeve ne njerez, atehere duhet pranuar nje nga te dy keto kushte: ose ajo paraqet gjene me te thjeshte te njohjes njerezore dhe per kete e ka te kufizuar veprimtarine e vet hapsinore; ose ajo i eshte dhuruar njeriut dhe kjo ka vlere vetem per boten shqiptare dhe paraardhesve te tyre, te cilet realisht gjuhen e sotme nuk e kane produkt te tyre dhe per kete duhet zbuluar permasa dhe dinamika e veprimit. Eshte kjo aresyeja perse lind nevoja e interpretimit materialist te filozofise se gjuhes shqipe.

10-“Analiza e Gjuhes (fjaleve) me ato kritere dhe me ate metodollogji te vecante dhe origjinale me te cilen ne e kemi kryer, ku etimollogjia, fillosofia dhe llogjika bashkepunojne ngushte mes tyre, na lejon te vjelim nga Gjuha nje informacion themelor qe prek te gjitha fushat e Dijes dhe te gjitha sferat e Realitetit dhe qe kane qene i burgosur dhe i fjetur ne te per shekuj e shekuj te shekujve me rradhe…” (f. 181)

Ne te vertet autori me kete ide po pergatit nje nder themelet irealiste te te Marreve te madheshtise shqiptare: konservimin social te shqiptareve pas shkeputjes se marredhenieve me pellazget hyjnore dhe heleneve te paraardhesve te tyre dhe e gjitha kjo per te justifikuar prapambetjen shoqerore te tyre ne kohet tona me pretendimin se “shume shpejt” shqiptaret do te arrijne majat e intelektit europian. Perfundimi historik eshte i tille sa po t’i shkepusim shqiptaret e sotem nga europianet dhe t’i leme te izoluar ne zhvillimin e tyre, ata do te behen si europianet te pakten pas nje milion vjetesh dhe e gjitha kjo pasoje e vjetersise se tyre biologjike. Procesi i konservimit eshte nje fantazi e parealizueshme pasi ne kete rast koha duhet konsideruar e ndaluar dhe proceset sociale te frenuara, deri ne ndalim, ne zhvillimin e tyre. Kjo gje ne fakt ka tjeter shpjegim dhe eshte e lidhur me teorine e paradoksit te banjakeve, te inicuar nga A.Ajnshtajni per proceset fizike, por qe ka gjetur zbatim ne boten e njeriut qe ne momentin qe kane rene ne kontakt dy komuna primtive me kohezhvillimi te ndryshme (me hollesisht per kete shih artikullin “Paradoksi i binjakeve dhe historia e njerezimit” publikuar ne albanovaonline.com, www.genchoti.com).

Nga ana tjeter. Autori mundohet ta  paraqese gjuhen si nje hark-disk te Njerezimit per ta shkeputur ate nga pozicioni i kufizuar qe ka ne realitet duke i atribuar pozicione qe jo vetem nuk i ka dhe nuk mund t’i kete kurre, por qe ka pasur faza ne zhvillimin e shoqerise njerezore ku eshte jetuar edhe pa te (psh te gjithe epokat komunare nuk kane pasur gjuhe te shkruar e megjitheate populli eshte marre vesh nder vedi pikerisht pa fenomenin gjuhe dhe kete simbolika e tij nuk ka qene e afte ta shprehe ndonjehere.

11-“te gjitha deget e Dijes se Kohes sone, te quajtura “sciences des profondeurs” rreken te rrokin, te pershkruajne jo me kete Bote materiale, te krijuar, por Ate Bote, spirituale, te pa krijuar.” (f. 186)

Materalisti nuk e percakton dinamiken e botes se njohjes duke u nisur nga pikepamja materiale apo shpirterore; ai niset pergjate procesit te njohjes nga ajo qe di drejt asaj qe nuk di. Ne qofte se padija konsiderohet e lidhur me gjendjen shpirterore te kerkuesit dhe quhet bote spirituale, perseri ketu nuk mund te arrihet ne perfundimin se njeriu tenton drejt spirituales. Pershkrimi i nje situate te panjohur nuk mund te realizohet dot, pasi ne te kunderten nuk kemi te bejme me procesin e njohjes, por me ate te ideologjise. Eshte nje pike ku autori luan me lodra fjalesh per t’i dhene subjektes supremaci ndaj objektes dhe me kete te godase materializmin filozofik aktual per te vendosur situaten individuale idealiste pa perfituar asgje pervec faktit per tu dukur origjinal

12-“Ne e dime qe mendimi mistik pozon Qendren si kategorine e tij me te larta dhe si piken e tij absolute te referimit.

Nga ana tjeter kemi:

Qendra  =  Coincidentia oppositorium = (x = -x) = O = Zoti

Dhe dihet se vetem Zoti (O) eshte i persosur (i mbaruem) dhe vetem Zoti eshte i mire* (i mbare) (shenimi thote: Ungjilli sipas Markut 10:12).

Mund te shkruajme:

                O = 1                 ….(E)

Qe mund te interpretohet se ka vetem nje Zot, se Zoti eshte vetem nje.” (f. 343)

Ne fakt autori me kete pretendim me ka rene ndesh ne teorine e kontinumit koho-hapsinor. Kam pranuar se vetem ky raport e ka kete veti dhe kjo eshte absolute. Ekzistenca e njeshit tek perendia eshte produkt i njeriut dhe eshte i lidhur me monoteizmin filozofik dhe aspak me realitetin (karakteri nje i perendise eshte ne perputhje absolute me karakterin politik te rendit skllavopronar: me perandorin romak). Perendia ka te tjera karakteristika, gje te cilat simbolika nuk mund t’i paraqese pasi autori nuk e di kete gje. Perendia eshte e perjetshme dhe e panjoheshme pasi asnjeri ne bote nuk do te jete i afte te argumentoje ndonjehere qe ajo nuk ekziston, ne nje kohe qe kerkush , perseri, nuk eshte i afte te argumentoje qe ajo ekziston. Midis ketij dualiteti, qe formom perjetshmeria dhe e panjohura, ekziston Perendia, por jo njeshi. Vetem raporti kohor-hapsinor e ka kete veti dhe lidhjja e numurave me ngjarjen ka shume mundesi ta kete zanafillen ne kete pike.

13-“Por nga ana tjeter ne mund te shkruajme edhe

                                      –˜ = –

ekuacioni simbolik qe del, me nje shumezim te te dy kraheve me (-1), nga  ekuacioni i mesiperm.

Kjo atehere na lejon qe te saktesojme gjykimin tone:

        “Materia dhe vetem materia eshte e matshme” (f. 348)

Kjo bie ne kundershtim me piken 8 te komenteve, te ketij vellimi, ku autori ka pranuar se realiteti material u krijoka gjate matjes; atehere kush eshte primare ne kete rast: realiteti material apo subjekti qe ben matjen? Me duket se ne kete pike autori ka krijuar nje konfuzion filozofik nga i cili nuk ka mundur te dale dot, pasi ate e kane edukuar pergjate rendit enverist me formalizmin filozofik materialist dhe e ka te veshtire te shkeputet prej saj. Per edhe ne kete pike ai ka nje gabim serioz, qe natyrisht eshte pjese e materializmit filozofik dhe jo e idealizmit. Fjala behet per nocionin materie, e cila duhej percaktuar me perpara se te behej pazari midis matjes dhe materies. Ne qofte se fjala behet per nje strukture natyrore me fund ne kohe dhe hapesire ajo nuk mubnd te quahet materie, por strukture lendore dhe kjo gje ne fushen e fizikes eshte e qarte dhe nuk mund te besh aludim suplementar. E ne qofte se fjala behet per materien e pafundme ne kohe dhe hapesire, atehere kjo nuk perputhet kerkund me idene e autorit, pasi materia e pafundme ne kohe dhe hapesire gje te cilen mund ta beje vetem Zoti (i identifikuar si natyra) si perfaqesues i vetem i kesaj lloj materie. Ku perseri permbajtja e simbolikes perputhet me pergatitjen e autorit dhe jo me realitetin objektiv qe do te thote se ajo qe permban pergatitja e tij individualem, ajo eshte dhe zgjidhja e simbolikes se tij.

14-“Por ne dime se:

Qendra = Coincidentia oppositorum = (x = -x) = O = Zoti

Qe kendej pra dhe ekuacioni:

                         Ylli = Zoti   (f. 385)

Me kete pikepamje autori ka pergatitur tullen e trete te te Marreve te madheshtise shqiptare qe kosiston ne pretendimin qe paraardhesit e pare te shqiptareve e kane prejardhjen nga yjet, ndersa tani shton qe ata jane te barabarte edhe me Zotin (kete do ta shohim ne vazhdim, ne kritiken e pikepamjeve mbi mendimin filozofik shqiptar në fushën e historisë dhe gjuhësisë).Une nuk e di se deri ku arrin fantazia e autorit po te krahasosh realen me produktin e fantazise njerezore i kapercen caqet e mendimit te pavarur dhe tregon se dikujt i sherben per qellime private. Fakti qe perendite kane pasur transformime nga shumesi ne njejesin e ka nje domethenie, por qe simbolika e autorit hesht dhe kjo pasi autori nuk eshte marre me menyren se si lindin idete fetare ne boten njerezore. Duhej zgjidhur kjo perpara dhe atehere do te kuptohej se simbolika nuk e shpejgon dot lidhjen e perendise me yjet vetem per nje fakt te thjeshte: ka lindur shume me heret se te konceptohej perendia me emrin ZOT. Kete gje autori nuk e merr parasysh, por realizon nje pergjithesim inekzistent.

15-“c) Mund te arrinim ne te njejtin perfundim edhe neper nje rruge tjeter.

Qe dicka te kete nje kuptim te caktuar duhet te shprehi nje koncept. Koncepti nga ana tjeter, si i tille, eshte.

Qe dicka te kete nje kuptim te caktuar duhet te shprehi nje koncept. Koncepti, nga ana tjeter, si tille, eshte dicka qe lejon nje perCAKtim. Por perCAKtimi lidhet me vendosjen e nje Caku, e pra atehere kemi:

Kuptim = koncept = perCAKtim = CAK =….=  = ar dá = artha

5)Kuptimi i organit mashkullor del duke arsyetuar ne kete menyre:

organ mashkullor = organ seksual =  =    = artha” (f. 403)

Kur te arrijme tek konkluzionet do te shikojme se dikush ka tentuar te argumentoje dicka me organet mashkullore duke krijuar nje alibi me gjeomonumentet te cilat i paraqet si vepra artistike te paraardhesve te shqiptareve, por e ka lene ne ajer. Tani shoh se qellimi na qenka pergatitur nga autori i ketij libri, por se cfare domethenie ka kjo gje eshte pak e veshtire te merret me mend. Banaliteti ka vend ne jeten shoqerore, por ne shkence eshte pak e veshtire te pranohet.

16-“Me shëmbulla të shumta është treguar lidhja e Gjuhës me Mitin. Gjuha është shfrytëzuar jo më të rrallë, si një “plase d’armes” për t’u hedhur në sulm kundra kështjellash Njohjeje të padorëzueshme, me mjete të tjera, gjer më sot. Këtu përfshihen, ndër të tjera, inkursionet në fusha të ndryshme të Dijes (shkencë, filozofi, theollogji…) duke u katapultuar nga trampolini tashmë i sigurtë, i njohjes gjer në thellësinë e saj ekstreme të Fjalës.” (f. 535)

Koha e lindjes se gjuhes se shkruar eshte me vone se lindja e mitit per aresyen e thjeshte fare: nuk ka pasur alfabet. Autori perdor fantazite e veta per te justifikuar historine, por harron se ngjarjet jane te lidhura me shkallen e domosdeshmerise qe percaktojne nivelin e njohjes, hapesiren e keshtjellave, nivelin e mjeteve te tjera dhe, se fundi, nivelin e vete shkences dhe dijes. Autori kerkon te tjetersoje historine dhe te konsolidoje idealizmin duke harruar se midis shkalles se zhvillimit te shqiptareve dhe hapsesires idealiste nuk ka perputhje sipas kategorise rastesi-domosdoshmeri. Kam frike, dhe keshtu do te ndodhe, qe puna e autorit tone te shkoje dem duke mos ngjitur asnje shkalle ne universin e njohjes te botes shqiptare. Pastaj autori duhet te dije edhe nje vecori qe ka universi i njohjes se natyres. Te gjitha keto kategori te prodhuara nga njeriu si: gjuha, miti shkenca, filozofia, teologjia, fjala (po i rendis sipas idese se autorit) ne funksion te njohjes njerezore kane nje rregullsi ne kohe dhe perdorim dhe kjo eshte pika ku ideja e autorit nuk perputhet me kete rregullsi jo vetem sipas perfundimit te tij, por qe ne fazen konstatuese kur i vendos ne radhe pasi ato kane lindur ne kohe te ndryshme dhe rrjedhimisht i sherbejne njeriut per nje faze rigorozisht te caktuar te nevojave te tij. E gjitha kjo krijon nje harte te lindjes se ketyre kategorive nga ku njeriu meson se cfare eshte me e thjeshta e cfare me e komlikuara. Po ta shohim problemin me kete sy do te konstatojme se gjuha, duke lindur e para eshte, njekohesisht, dhe me e thjeshta ne procesin e njohjes qe sherben vetem per te transmetuar kete njohje dhe jo per ta zbuluar. Perfundimisht them se e gjithe ndertesa e ngritur per te justifikuar madheshtine e gjuhes me ane te simbolikes eshte thjeshte nje fantazi e lindur nga paaftesia per te shpjeguar procesin e njohjes njerezore ne perputhje me nevojat e tij progresive. Por ajo ka dhe nje vecori tjeter: eshte thellesisht antishqiptare dhe antinjerezore, thellesisht antishkencore.

 

Tirane, nentor 2010

 

Shenim: Keto pikepamje jane shfrytezuar nga Agron Dalipaj ne librat e tij mbi gjuhen kozmike dhe varesine e greqishtes nga shqipja. A ka fatkeqesi me te madhe per figuren shkencore te Petro Zhejit?